Reisverslag Bolivia #5: ’s wereld grootste zoutvlakte

Naarmate we verder rijden verandert de omgeving weer. We komen weer in een totaal ander gebied terecht waar het stukken zanderiger is. Voor ons ligt de Desierto Siloli, waar een bijzonder verschijnsel te zien is. Door erosie heeft een rotsformatie de vorm gekregen van een boom, vandaar de naam Árbol de Piedra, wat ‘boom van steen’ betekend. Deze rots is 7 meter hoog en staat in het midden van de woestijn. Ooit zal deze stenen boom een keer omvallen voor verdere erosie.

Op deze plek zien we ineens ook veel andere groepen mensen. Het schijnt zo te zijn dat dit al het geval is wanneer je zou starten in Uyuni. We moeten dus even wachten op een goed fotomoment. Net als veel anderen klimmen we daarom op één van de andere rotsen voor een overzichtsfoto. Eigenlijk slaat het nergens op, midden in de woestijn moeten mensen klimmen op allerlei rotsen. Ik moet er wel om lachen, het is wel te zien waar we van afstammen…

Als we even helemaal alleen zijn in het midden van de Siloli woestijn vraag ik de chauffeur om even te stoppen voor een fotomoment. Op de achtergrond zijn weer de bergen te zien met allerlei verschillende kleuren. Het blijft magisch.

Hierna rijden we een gebied in waar de cuvierhaasmuis (Andes konijn) leeft. Op een zanderige weg banen we ons een weg tussen de rotsen. We moeten de rotsen goed in de gaten houden, want overdag warmen deze dieren zich op in de zon. En we hebben geluk, we zien er één. De cuvierhaasmuis is een apart dier. Het lijkt op een konijn met een lange staart, maar het hupt als een kangeroe.  Wanneer de chauffeur ook nog brood gaat voederen, verschijnen er ineens veel meer van deze diertjes.

Vervolgens rijden we in een gebied waar we vijf zoutmeertjes kunnen zien. Bij drie van deze zullen we een stop maken, waarvan de Laguna Honda de eerste is. Dit meer heeft de vorm van een hart en dit kunnen we vanaf de weg goed zien. Hier stappen we de auto uit voor een korte wandeling langs de oevers.

Bij de Laguna Charcota maken we een langere wandeling samen met de gids. In het water leven veel flamingo’s waar we relatief dichtbij kunnen komen.

Onze lunchpauze houden we bij de Laguna Cañapa, het laatste meertje dat we zullen bezoeken. Mario laat ons wat eerder uitstappen zodat wij langs de oevers van het meer even de omgeving in ons op kunnen nemen terwijl Nancy het eten voorbereid.

Nancy heeft verschillende aardappelen klaar gemaakt. Ze smaken naar zoete aardappels, maar hebben een totaal andere kleur. Ook heeft ze kip klaargemaakt. Ik ben zelf niet echt een liefhebber van het kluiven van mijn eten, maar de kip smaakt echt lekker. En tot slot hebben we ook nog een salade en een cola. We zoeken een plek op waar we kunnen genieten van het fraaie uitzicht terwijl wij onze lunch opeten. Niet voor het eerst kan ik zeggen dat dit een geweldige plek is.

Na de lunch vervolgen we onze weg en rijden we over zeer bergachtig gebied. Het is maar goed dat we hier in een 4×4 rijden en dat Mario een ervaren chauffeur is. Na verloop van tijd doemt daar een asfalt weg op en is het heen en weer schudden even verleden tijd. Via de weg rijden we naar een uitzichtpunt op de actieve Volcan Ollague. De vulkaan laat zien dat deze actief is, want uit de top van de vulkaan zijn steeds plukjes rook te zien. Zo spectaculair als het in Guatemala was, is het allerminst, maar het blijft een mooi natuurverschijnsel.

Hier zien we ook een enorme rots dat bedekt is met een groene mos. Dit mos groeit maar 1 millimeter per jaar. De natuur kan zo bijzonder zijn.

Iets verderop rijden we ineens op de bodem van de oceaan. Dat klinkt heel raar op een hoogte van ruim 3650 meter, maar ooit was de Salar de Chiguana een zee die miljoenen jaren geleden opgedroogd is. Wat over blijft is een 415 km2 grote zoutvlakte. Een spoorlijn doorkruist het gebied.

Koraal herinnert aan de tijd dat hier nog een oceaan was. Er is een immens groot gebied te zien van koraalresten. Het is werkelijk waar bizar en moet je echt met eigen ogen aanschouwen. Op de foto’s komt het namelijk totaal niet over.

Op aanraden van onze gids rijden we vervolgens door naar Galaxias. Dit is een koraalgrot waar we doorheen kunnen lopen. Hier zijn ook koraalrotsen te zien in een vorm van een cactus.

Vroeger werden hier ook de inca’s begraven en wij brengen een bezoek aan deze graven. Er zijn nog enkele schedels en beenderen te zien.

Ons hotel is gelegen nabij de Salar de Uyuni. En het hotel is een bijzondere, want het is opgebouwd vanuit zoutblokken. De vloer is van losse zoutkorrels, de muren van zoutblokken. Hier kunnen we ook even onder een warme douche staan. Omdat we als eerste groep zijn aangekomen kunnen wij dus als eerste onder de douche kruipen. Ook laden we onze apparatuur op en drinken we een quinoa biertje.

4.30 gaat de wekker weer en we moeten opschieten, want om 5.00 vertrekken we al naar de zoutvlakte. Vanaf hier gaan we de zonsopkomst bekijken. Het is een ruim half uur rijden om onze spot te bereiken. Mario, die absoluut goed kan rijden, raast als een dolle over de zoutvlakte. Hoe hard hij gaat weet ik niet, maar we halen alles en iedereen in. De gedachtes gaan op zo’n moment weer even terug naar de overleden Belgische meisjes. Een ongeluk kan in een klein hoekje zitten. Er kunnen losse rotsen op de weg liggen of gaten in de weg zitten… Langzaam verschijnt de zon aan de horizon en wij stappen uit. De zoutkringen worden langzaam verlicht en het levert een fraai beeld op. Het is een bijzonder moment om op deze plek de zon op te zien komen. Wij bevinden ons nu op de grootste zoutvlakte ter wereld.

Midden op de zoutvlakte van Salar de Uyuni ligt het cactuseiland Isla Incahuas. Hier groeien honderden cactussen waarbij sommige al 1200 jaar oud zijn. We hebben geluk, want in deze periode bloeien de cactussen ’s nachts, waardoor we zo vroeg in de ochtend nog de mooie bloemen kunnen zien. We maken een wandeling van ongeveer een uur over dit eiland en krijgen daarna ontbijt. Nancy heeft zelfs een cake voor ons gebakken omdat dit de laatste dag is dat we met haar op pad gaan.

Ongeveer 40.000 jaar geleden was de Salar de Uyuni onderdeel van een reusachtig prehistorisch meer. Toen het meer opdroogde bleef de immense zoutvlakte over. Er wordt geschat dat dit gebied zo’n 10 miljard ton zout bevat, waarvan jaarlijks 25.000 ton zout weggehaald wordt. Je zou denken dat het zout langzaam vermindert, maar er komt jaarlijks zelfs meer zout bij. Op een aantal plekken op deze zoutvlakte zijn waterbronnen te vinden, waar je mooie zoutkristallen vindt.

Zoals alle andere toeristen gaan we midden op de zoutvlakte ook even helemaal los om creatieve foto’s te schieten. We hebben van thuis uit een dinosaurus meegenomen en een Trabant model. Het blijkt alleen stukken lastiger te zijn om goede foto’s te maken. De spiegelreflex stelt natuurlijk alleen scherp op één element. Het levert dus vage foto’s op. We proberen het daarna met een compact camera, maar het blijft ontzettend lastig. Uiteindelijk hebben we enkele pogingen gewaagd. Helaas moeten we concluderen dat we geen natuurtalenten zijn.

De zoutvlakte is ook bekend vanwege de Dakar Rally die hier sinds 2009 gereden wordt. Ter ere van deze rally is er een monument gemaakt, uiteraard van zout. Volgend jaar zal de Salar de Uyuni het startpunt zijn van deze wereldberoemde rally.

Iets verderop is er ook vulkanische activiteit te zien waar we het water zien bubbelen. Het water zelf is ijskoud.

In het über toeristische dorp Colchani hebben we een lunchpauze. Terwijl Nancy het eten voorbereid kunnen wij een rondje lopen door dit dorp. Er worden overal souvenirs en zout verkocht. Het is een beetje jammer dat we hier eindigen, want het past totaal niet in de tour.

Na de lunch rijden we door naar het Cementerio de Trenes. Deze treinenkerkhof is de laatste plek wat we gaan bezoeken tijdens onze tour. De meeste treinen zijn afkomstig uit Engeland en dateren van het einde van de 19e eeuw. Ooit was Uyuni een belangrijk knooppunt voor treinen uit onder meer Calama in Chili, a Paz, Potosí en Villazon. Die tijden zijn inmiddels verleden tijd en de treinstellen en locomotieven staan net buiten Uyuni in het niemandsland te verroesten. Voor fotografen een indrukwekkende plaats.

Om 14.00 worden we Uyuni afgezet en nemen we afscheid van Mario en Nancy. We moeten nu wachten tot we met de nachtbus naar La Paz kunnen. We drinken enkele drankjes in een café, verkennen het centrum van Uyuni en eten hier een heerlijke pizza bij Minuteman.

Onze Four Days Of Fantasy Tour zit erop, maar onze reis nog allerminst. Lees in het volgende artikel over onze avonturen in La Paz.