De 5 mooiste reismomenten van 2016

Het mooiste moment van 2016 was met afstand het wandelen met een poema in het Parque Nacional Gran Chaco del Kaa-Iya, in Bolivia. Tijdens onze 4 daagse trip met Nick’s Adventures hadden we gehoopt om veel dieren te zien. Vooraf wisten we totaal niet wat we konden verwachten. Het gebied is immers zo groot en er loopt maar één lange weg door het park. Hoe groot is de kans dat je dan een dier ziet? En hoe groot is de kans dat dit dan een jaguar, poema of ocelot is? Het was mijn grote wens om één van deze katachtigen te zien. En we hadden geluk. Tijdens onze tweede avond zagen we allereerst van een afstand een jaguar midden op de weg. Enkele minuten later een poema. Beide dieren lieten zich even zien alvorens zien de bosjes weer verdwenen.

Diezelfde poema kwamen we de volgende dag weer tegen op ongeveer dezelfde plek. Het dier lag midden op de weg en we zagen pas laat dat hij midden op de weg aan het chillen was. Nadat onze auto zo dichtbij kwam liep hij langzaam de bosjes in. We waren al blij dat we het dier wederom konden zien van zo dichtbij. Terwijl Nick het dier in de bosjes nog zocht, kwam hij enkele meters verderop weer de weg op. Omdat deze poema zo relaxt was, mochten we uitstappen. Op gepaste afstand mochten we met het dier meelopen. Een wandeling van een half uur op 10 meter afstand van een poema. Hoe bijzonder is dat? Ik voelde mijn hart in mijn keel, ik had kippenvel en vochtige ogen. Ik had nooit verwacht dat ik dit mocht meemaken.

Tja, ook op de tweede plek staat een moment van onze Bolivia reis. De Four Days Of Fantasy Tour met Tupiza Tours was absoluut één van de mooiste tours die ik ooit heb gemaakt. Het landschap, de vulkanen en bergen, de kleuren van de omgeving, de enorme zoutvlaktes en de tientallen zoutmeertjes en bijzondere rotsformaties. Het Potosí Department heeft absoluut mijn hart veroverd. Wat een geweldig gebied. Hoewel de hele trip één groot hoogtepunt was, vond ik het aanzicht van de Laguna Colorada echt fantastisch. De blauwe hemel met her en der een wolk, de bergen, het rode water met de roze flamingo’s en de witte borax-eilanden was zo onwerkelijk. Het leek wel alsof we in een totaal andere wereld beland waren. Op dat moment voelde ik me door de enorme hoogte helemaal niet goed, maar door het aanzicht van de Laguna Colorada vergat ik dat ik me enorm licht in mijn hoofd voelde. Ik had hier graag enkele uren willen blijven zitten en gewoon voor me uit willen staren.

In juli schreef ik nog een artikel over Friedebach. Ik heb hier tijdens mijn jeugdjaren mooie momenten beleefd. Met enige regelmaat gingen we met de gehele familie naar het oosten van Duitsland en overnachtten we bij mijn overgrootopa die hier woonde in mooi oud vakwerkhuis. In 1996 ging ik samen met mijn oma en oom weer die kant op. Ik nam een videocamera mee en heb nog enkele mooie momenten gefilmd. Het bleek dat dit de laatste keer zou zijn dat ik mijn overgrootopa zou zien. Hij overleed enkele jaren later op zeer respectabele leeftijd. Voor ons was er geen reden meer om terug te keren, zoveel valt er immers niet te doen in Friedebach. Voor een schoolproject gingen Lianne en ik in 2009 terug. Ik maakte hier foto’s en filmde, maar wat me met name opviel was de staat van het huis. Het zag er behoorlijk vervallen uit. Toen we wegreden, wist ik niet wanneer ik ooit weer zou terugkeren.

Ik schreef mijn artikel, plaatste deze online en enkele dagen later vroeg mijn oma of ik haar naar Freiberg wilde brengen. Natuurlijk wilde ik dat. Zo heb ik dit jaar Freiberg kunnen ontdekken, maar hadden we ook de kans om weer even terug te keren naar Friedebach. Het huis stond er nog steeds, maar zag er nog slechter uit dan in 2009. Omdat het huis onder monumentenzorg valt, mag het niet afgebroken worden. Maar ik begreep dat de mensen het huis nat spuiten in de hoop dat het ooit eens in elkaar stort. Zonde. Ik ben blij dat ik het in ieder geval nog heb kunnen zien. Het haalt mooie jeugdherinneringen naar boven. Daarnaast heb ik met deze trip mijn oma erg gelukkig gemaakt. Ook dat is al een mooi moment.

Qua voetbal was het dit jaar behoorlijk afzien. Het Nederlands Elftal haalde het EK niet en Ajax werd op de slotdag van de competitie uiteindelijk geen kampioen. Gelukkig kon ik wel een klein feestje vieren in Dresden. Dynamo Dresden is namelijk een club dat ik al jaren op de voet volg. De reden dat ik deze club volg heeft natuurlijk alles te maken met mijn liefde voor de stad Dresden. Ik had altijd al eens een wedstrijd van de voetbalploeg willen bijwonen, maar Dresden ligt niet om de hoek en Lianne heeft helemaal niets met voetbal. Samen met een goede vriend besloten we in april om maar eens kaartjes te kopen. De wedstrijd die we probeerden bij te wonen was de streekderby tussen Dresden en Erzgebirge Aue, op dat moment de nummer 1 en nummer 2 van de Derde Divisie.

Op het moment dat we de kaartjes kochten, wisten we niet dat dit uiteindelijk de kampioenswedstrijd zou worden. Zolang Dresden niet zou verliezen, zou de club promoveren naar de 2. Bundesliga. Het stadion was compleet uitverkocht en de sfeer hing er goed in. Met name het beruchte en fanatieke K-Block liet goed van zich horen. Hoewel we geen enkel liedje kenden, zongen we vrolijk mee. De sfeer werd nog beter toen aanvoerder Michael Hefele de 1-0 voor Dresden maakte. Tijdens de tweede helft had het K-Block een verrassing in petto. Een enorme luchtballon in de vorm van een varken kwam onder een groot doek vandaan. Het ‘Aue, Schweine’ werd minutenlang ingezet. Niet bepaald netjes, maar ik kon er wel om lachen. Helaas voor Dresden scoorde Aue in de tweede helft nog tegen en werd het in de slotfase nog even billenknijpen. De 1-1 bleef op het scorebord en daarme was Dynamo Dresden kampioen. We hadden na afloop een feestje verwacht, maar het bleef kalm en de supporters gingen rustig naar huis. Het kampioensfeest zou pas enkele weken later plaats vinden. Helaas voor ons.

Hopelijk vindt Dynamo Dresden vanaf nu de weg omhoog. Momenteel doen ze het helemaal niet slecht met de 8e plaats in de 2. Bundesliga.

Begin mei kreeg ineens enorme buikpijn. Het bleek een blindedarmontsteking te zijn en binnen 24 uur werd ik geopereerd op Hemelvaartsdag. Daar ging mijn vrije dag. En nog erger, zou ik op tijd herstellen voor de trip naar Turkije? Gelukkig kreeg ik groen licht om te vliegen, maar mocht ik niets zwaar tillen en moest ik rustig aan doen. Niet zo heel moeilijk in een fraai resort als Maxx Royal Kemer.

Zelf zou ik er nooit voor kiezen om naar dergelijke resorts te gaan. Liever ben ik onderweg en ontdek ik nieuwe plekken, maar stiekem is het toch ook even fijn om echt compleet te chillen. Even helemaal niets doen en jezelf compleet verwennen. Want jezelf verwennen kun je wel in bij Maxx Royal. Er zijn verschillende restaurants, een chocolatier en banketbakker, meerdere barretjes, maar ook zwembaden, een spa centrum, een fitnessruimte, gameroom en daarnaast is er zijn er ook voldoende activiteiten waar je aan kan deelnemen. Het was daarnaast gezellig met mijn familie én we maakten ook nog even een klein uitstapje naar de Tahtali. Compleet opgeladen en hersteld kwam ik weer terug in Nederland.