Foto en het verhaal: Een absolute goedmaker in Costa Rica

Regenachtige dagen kunnen mijn humeur op vakantie flink bederven. Op zulke momenten ben ik ook geen fijn gezelschap voor mijn vriendin, dat besef ik maar al te goed. Maar ik baal enorm wanneer ik ergens bent en je eigenlijk geen kant uit kunt of dat je weet dat je niets kunt spotten. Tijdens onze reis in Costa Rica in 2014 hebben we de pech dat de weergoden ons niet goed gezind zijn. De laatste week van onze reis is behoorlijk in het water gevallen. Door de regen laten dieren zich nauwelijks zijn, dus tijdens onze bezoekjes aan Parque Nacional Piedras Blancas, Parque Nacional los Quetzales en Parque Nacional Tapantí hebben we alleen door een regenachtige jungle kunnen lopen. Her en daar zie je nog ergens een kleine kikker of een eekhoorntje, maar de ‘grotere dieren’ hebben we niet gespot. Tijdens onze laatste dagen verblijven we in de buurt van de Volcán Turrialba die enkele dagen eerder flink is uitgebarsten. Op het nieuws zagen we dat de uitbarsting flink moet zijn geweest en dat het gevaarlijk is rondom de vulkaan. De politie heeft daarom het gebied afgezet. Toch hebben we ons hotel reeds geboekt, enkele kilometers van het getroffen gebied. We hopen dat we toch nog iets kunnen zien van de actieve vulkaan, maar ook hier speelt het weer de grote spelbreker. Dikke mist en wolken verbergen de vulkaan, het lijkt erop dat we pech hebben.

Na het teleurstellende bezoek aan het Parque Nacional Tapanti plof ik terug in het hotel chagrijnig op mijn bed. Geen vulkaan, geen dieren gespot, nauwelijks foto’s kunnen maken en kunnen filmen en mijn schoenen zijn wederom doorweekt. Wat een ellende. Aangezien de dag nog lang is, wil ik nog iets doen. Gelukkig heeft mijn vriendin een goed idee: het Sanatorio Durán bezoeken. Dit is een verlaten ziekenhuis waar patiënten werden behandeld tegen tuberculose. Het werd gebouwd in 1918 maar in 1963 verlaten en gesloten. Omdat het gebouw van historische en architectonische waarde is, werd het nooit gesloopt. Sinds 2010 is het opengesteld voor bezoekers. En zoals bij zoveel verlaten plekken, gaan er allerlei mythes en sterke verhalen rond. Zo zouden de geesten van en non en een meisje zijn gezien. Ook geluiden en onverklaarbare schaduwen werden waargenomen. Het is niet gek dat het complex het toneel is van de horrorfilm El Sanatorio uit 2010.

Aangekomen op het complex blijkt dat we nog een klein uur op het complex kunnen rondlopen alvorens het dicht gaat. Het moet ooit prachtig zijn geweest, dat is te zien aan de tegels, de kleuren op de muur en het interieur. Tegenwoordig oogt het meer als een verlaten spookslot met graffiti op de muren. Ergens lijkt het wel inderdaad een decor van een horrorfilm. Op iedere hoek verwacht je dat ineens een Freddy Krueger of een gemaskerde man met een kettingzaag tevoorschijn komt. Het is jammer dat een uur zo voorbij is en de bewaker roept dat we het complex dienen te verlaten. Om een overzichtsfoto te maken van het complex rijden we met de auto nog even de berg op. Ik zet de auto aan de kant en wordt direct begroet door twee nieuwsgierige honden die met me mee wandelen. Ik maak mijn gewenste overzichtsfoto van het Sanatorio Durán, maar de lucht trekt mijn aandacht. Vanwege het enorme wolkendek, de hoogte waarop we ons bevinden en de ondergaande zon, heeft de lucht surrealistische vormen en kleuren aangenomen. Fantastisch zeg! Het bezoek aan het Sanatorio Durán en deze geweldige lucht maakt een ‘verzopen’ dag dan weer helemaal goed. En de foto van de lucht, is één van mijn favoriete foto’s aller tijden. Wat mij betreft wordt deze ooit op een groot doek uitgeprint en boven de bank in onze woonkamer gehangen.