Turkije reisverslag #2: Magische ballonvaart

De wekker gaat vroeg. Mijn moeder en ik worden samen met nog drie andere personen uit onze groep opgehaald door een busje. We worden gebracht naar het kantoor van Kapadokya Balloon Tours, waar we een klein ontbijtje krijgen. We krijgen een ‘chauffeur’ toegewezen en rijden vervolgens met het busje naar de plek waar de ballon zal opstijgen. Eenmaal op de juiste plek gearriveerd is de ballon al bijna gevuld met hete lucht en kunnen we instappen in de mand. De ballonvaarder stelt zich voor en geeft een korte uitleg. Langzaam maar zeker komt de mand los van de grond en stijgen we omhoog samen met enkele andere tientallen ballons. Langzaam komt de zon op, wat een geweldig kleurenpallet in de lucht oplevert. Tel daarbij op dat we varen boven een prachtig gebied.

Enkele ballons zijn inmiddels als erg hoog, maar onze ballon blijft laag over de grond zweven. Zo kunnen we wat meer van de omgeving zien en zien we ook details. De ballonvaarder zegt tevens dat het veel makkelijker is om hoog te vliegen, dan laag. Af en toe moet hij ineens flink omhoog als een bizarre rotsformatie ineens opdoemt. Het is absoluut niet de eerste keer dat hij dit heeft gedaan. Uiterst rustig laat hij de ballon op het juiste moment weer stijgen. Ondertussen zouden wij bloemen kunnen plukken en de rotsen kunnen aaien.

In totaal varen een kleine 50 ballons mee met ons. Ooit was dit aantal stukken hoger, maar omdat het toerisme een flinke knauw heeft gekregen, heeft de regio het ook stukken zwaarder gekregen. Desondanks genieten we met volle teugen en is het nog altijd fantastisch om in deze omgeving je eerste ballonvaart te hebben.

We vliegen over de Kızılçukur Vadisi, de rode vallei waar we gisteren hebben gewandeld, zien de fallus rotsen in de Love Valley en blijven een kleine 2 uur in de lucht. Omdat de weersomstandigheden goed zijn, kunnen we op het einde ook landen op de aanhangwagen van de auto. Nadat de ballon langzaam weer leeg is en opgerold is, volgt er een drankje om de goede landing te vieren en ontvangt iedereen een certificaat. Wat een geweldige ervaring!

Na het ontbijt gaan we weer op pad. Nu zullen we de Soğanlı Vadisi een bezoek brengen. Maar eerst rijden we naar Pigeon Valley. In deze vallei zijn vele duiven te vinden. In de grotten waar de oude bewoners woonden, werden duiven gebruikt om boodschappen uit te sturen, maar ze waren ook huisdieren. In de grotten werden duivenhokken uit de muur gehouwen. Nog altijd zijn er veel duiven te vinden in de vallei.

De regio Soğanlı Vadisi herbergt maar liefst 50 kerken waarvan we er allereerst de Karabas Kilise bezoeken, de zwarte hoofden kerk. Deze kerk is gebouwd in de tufsteenrotsen en dankt zijn naam aan de zwarte hoofden van de fresco’s in de kerk. De hoofden van de fresco’s zijn in feite niet echt zwart, maar donkergroen. De kerk werd in de 6e eeuw gebouwd.

Niet veel verder starten we met onze wandeling door de vallei en komen we weer enkele kerken tegen. De Kubbeli Kilise heeft prachtige zuilen en een koepel. Het is uiterst merkwaardig om te zien hoe vindingrijk en slim de mensen vroeger waren dat ze dit konden bouwen.

We wandelen over de hellingen van prachtige rosten en hebben af toe geweldige uitzichtpunten. Het wandelpad gaat af en toe aardig omhoog en omlaag, maar is goed te bewandelen. Net als gisteren loop ik weer standaard achteraan zodat ik in alle rust foto’s kan maken en kan filmen.

We eindigen onze wandeling in het dorpje Soğanlı. Hier zijn enkele oude huisjes te vinden op de hellingen van de berg. Heel veel leven in de brouwerij is hier niet. De regio staat bekend vanwege de poppen die hier gemaakt worden. Wanneer we een korte drinkpauze inlassen zien we enkele vrouwen hard aan het werk om deze poppen te maken.

In Sobesos bezoeken we de ruïnes uit Romeinse tijden. Bijzonder aan de opgravingen zijn met name de Romeinse en Byzantijnse mozaïeken in de stenen. De opgravingen zijn nog altijd in volle gang, dus heel veel restanten kunnen we niet bekijken. Maar de mozaïeken zijn inderdaad prachtig.

In en rondom Cappadocië woonden tot aan het begin van de vorige eeuw nog veel Grieken. Nadat Turkije en Griekenland het Verdrag van Lausanne ondertekenden na de Grieks-Turkse Oorlog, werden twee miljoen mensen gedwongen te verhuizen. 1,5 miljoen Grieken moesten terugkeren naar Griekenland en een half miljoen Turken kwamen terug naar Turkije. De Grieken hebben hun stempel op sommige dorpjes gedrukt en daarom zien enkele dorpjes er behoorlijk Grieks uit. Zoals in Mustafapaşa. In de middag hebben we hier een wandeling gepland, maar het begint aardig te regenen waardoor deze wandeling letterlijk in het water valt.

Terug in Göreme gaan we in Nostaji Restaurant typisch Turks eten. We krijgen een pot van aardewerk dat net van het vuur af komt, welke met een bijl opengehakt moet worden. In de pot zit vervolgens vlees met enkele groentes. Normaal zou dit lamsvlees zijn, maar voor ons hebben ze een variant met rundvlees gemaakt. Het smaakt meer dan prima.

Ooit een museum gezien met menselijk haar? Nee? Ik inmiddels wel. In Avanos heeft een keramiek winkeltje ooit het idee gehad om haren te verzamelen van mensen die hun winkel bezochten. Dit is inmiddels uitgegroeid tot een kamer waar miljoenen haarlokken hangen. Niet helemaal mijn smaak, maar toch ergens fascinerend.

Terwijl de donkere wolken zich weer verzamelen boven Cappadocië, rijden we terug naar ons hotel en maken we ons gereed voor het avondeten. Ook deze dag was weer geslaagd.