Mijn avontuurlijke roadtrip door Kirgizië met De Verdwaalde Jongens

De roadtrip stond eigenlijk gepland voor het jaar 2020, maar Covid-19 gooide roet door het eten. Editie 2020 werd verplaatst naar 2021. En dan was het natuurlijk nog spannend met de toename van de corona besmettingen in Nederland net voor ons vertrek. Gelukkig kregen we een definitieve Go en met een negatieve PCR-test op zak en een volledige vaccinatie kon niets ons meer tegenhouden. Na een jaar wachten kunnen we ons dan eindelijk opmaken voor het avontuur der avonturen.

Via Moskou vliegen wij naar de hoofdstad van Kirgizië: Bishkek. ‘s Avonds ontmoeten we onze gidsen en de rest van de groep. 14 mensen hadden zich ingeschreven voor deze editie en ieder team bestond uit een duo. Joris en ik, de broertjes, de vriendinnen, broer en zus, vader en dochter, het koppel en de twee maten. Aangevuld met Jos en Yme van De Verdwaalde Jongens en onze Kirgizische gids Umar. Vanaf de eerste avond was er direct een goede klik met de groep. Wat hebben we veel gelachen met elkaar.

Omdat ieder team uit een duo bestond, was het nog onduidelijk welke auto we zouden krijgen. Bij het startpunt stonden alle auto’s op een rijtje. 3 Bukhanka’s, 3 Hunters en 1 Lada Niva. Zelf dacht ik dat wij de Lada zouden meekrijgen, maar uiteindelijk blijkt dat wij de komende dagen rond zouden gaan toeren in een Bukhanka. En daar ben ik eigenlijk erg blij mee, want met deze auto krijg je gewoon het ultieme roadtrip gevoel door dit land. Deze auto kun je vergelijken met de Russische variant van het Volkswagen busje. De UAZ Bukhanka wordt al sinds 1965 geproduceerd en is sinds die jaren nauwelijks gewijzigd qua look and feel. Verwacht geen luxe, maar deze onverwoestbare Russische monster brengt je overal naartoe. Ook over de meest extreme wegen.

Onze Bukhanka is voorzien met enkele benodigde spullen. Een gasstel, pannen, borden, bestek en natuurlijk gereedschap en reserve onderdelen. Daarnaast kunnen we onze auto omtoveren tot een camper zodat we erin kunnen overnachten.

De komende dagen zullen wij in een Bukhanka rondrijden. De Bukhanka is de Russische variant van het Volkswagen busje.

Na de overhandiging van het roadbook en een korte uitleg over onze bus, voeren we het eerste eind coördinaat in op onze telefoon en kunnen we beginnen aan onze roadtrip door Kirgizië. De komende twee weken zullen we kris kras door het land rondrijden. Al binnen enkele minuten staat het eerste team stil. De Hunter van broer en zus valt uit en wil niet meer starten. Dit zijn de momenten waarbij je je teamgenoten moet helpen. We pakken de startkabels erbij en krijgen zo de auto weer aan de praat. Niet veel later valt de auto opnieuw uit. De accu is niet verbonden met de dynamo, dan wordt het inderdaad lastig. Het zou uiteindelijk niet het enige probleem zijn gedurende de reis. Een team slipt over de gladde wegen en ramt de achterkant van de auto eruit, een ander team verliest onderweg de uitlaat, een team komt vast te zitten in een rivier en verzuipt de motor en natuurlijk zijn er meerdere lekke banden. Ook onze bus zal uiteindelijk een lekke band krijgen en op een enorme parkeerplaats waar geen enkele andere auto staat weet iemand het voor elkaar te krijgen om onze bus te rammen. Het hoort er allemaal bij, dit is een roadtrip door Kirgizië.

Onderweg kunnen we kennis maken met het geweldige landschap van Kirgizië. Iedere dag rijden we door een totaal ander landschap. De eerste dagen rijden we door bergachtige graslandschappen waar paarden, koeien, schapen en yaks de dienst uitmaken en waar her en der families wonen in hun joert. Ze wonen ver weg van de bewoonde wereld en zijn hier compleet zelfvoorzienend. Hoewel we de lokale bevolking totaal niet kunnen verstaan, zijn ze allemaal super vriendelijk. Met handen en voeten of met een vertaalapp op je telefoon kun je alsnog met elkaar communiceren.

We zullen gedurende onze reis meerdere malen in zo’n joert overnachten. Ook overnachten we bij meerdere malen bij prachtig (berg)meer, pal langs wilde rivieren, aan de voet van Lenin Peak en een schitterend dal. Wanneer er geen joert is, zetten we onze tent op. Eenmaal slapen we in onze Bukhanka, maar dit vonden we persoonlijk geen succes. Zodra we ons eindpunt bereiken wordt er wodka getoast en drinken we biertjes (of wijn). We krijgen te eten en vertellen bij het kampvuur geweldige verhalen aan elkaar. Tweemaal overnachten we in een stad Osh en hebben we een hotel. Heerlijk om even fatsoenlijk te douchen en je kleren te laten wassen. ‘s Avonds trekken we onze mooiste kleren aan om ook het uitgaansleven van Kirgizië mee te maken. Een fijne afleiding!

We overnachten in joerts, onze tenten en zelfs een keer in de Bukhanka.

Via de vele haarspeldbochten van de bergpas merken we dat we ook langzaam stijgen en de hoogte in gaan. Wanneer we naar Lenin Peak rijden gaan we voor het eerst echt offroad. Natuurlijk willen we onze Bukhanka even uittesten en dus scheuren we door de modderplassen. Dit is slechts het begin, want de wegen worden steeds extremer. Er zijn dagen waarbij we echt ver van de bewoonde wereld rijden. Af en toe vragen we ons af of we wel de goede route rijden. Wanneer we langs een boerderij een zandpad op worden gestuurd door de navigatie, stuiten we op een klein riviertje en een steile helling. Aangezien we bandensporen zien van een ander team denken we dat we hier goed zitten. De helling is alleen zo steil dat we onze bus niet omhoog krijgen. Na meerdere pogingen rollen we steeds de heuvel af. Een ander team arriveert als we een plan van aanpak bedenken. We besluiten de helling wat af te graven met een schep zodat deze minder steil wordt. De vriendinnen met de Lada Niva wagen vervolgens een poging. Zij weten de helling op te rijden en hierna weer de Bukhanka het ook te redden. Uiteindelijk bleek dat wij het roadbook niet goed hadden gelezen. We hadden een andere weg moeten aanhouden en niet blind naar de navigatie moeten staren. Ach, wij houden wel van een beetje avontuur….

Avontuurlijk wordt het pas helemaal als we een enorme bergpas oprijden en mensen last beginnen te krijgen van enorme hoogtevrees. Waar sommige mensen liever zelf willen rijden, wordt de ander overmeesterd door een paniekaanval. Zelf heb ik absoluut geen last van hoogtevrees. Ik geniet met volle teugen van deze geweldige route. Gedurende onze reis rijden we over meerdere bergpassen. Heerlijk om via die haarspeldbochten omhoog te rijden of af te dalen. In de verte zien we onze teamgenoten rijden alsof het kleine speelgoedauto’s zijn.

Iets minder heerlijk is het om een geit afgeslacht te worden. Kok boru is de nationale sport van Centraal Azië. Het is een soort combinatie van rugby en polo. Bij gebrek aan een bal wordt er een geit gebruikt. De geit wordt voor de wedstrijd nog even geslacht. Eerst wordt de keel doorgesneden en vervolgens worden de poten eraf gezaagd. Vrij bizar om dit van dichtbij te zien. Hier lijkt het de normaalste zaak van de wereld. Jonge peuters staan er met hun neus bovenop als een ander jong mannetje het mes door de kees van de geit laat snijden. Afijn, het spel kan beginnen. Twee teams strijden tegen elkaar. De mannen zitten op de paarden en moeten het karkas van de get van de grond zien te pakken en deze in een ronde put (in ons geval een band) gooien. Valt het karkas in die cirkel, heeft het team gescoord. De mannen gaan flink tekeer, enorme stofwolken waaien op en zelfs de paarden knallen tegen elkaar aan. In het winnende team lijkt een soort Messi te zitten die keer op keer weet te scoren. Kok boru zal overigens niet mijn sport gaan worden… Op het einde moeten we zelfs nog even rennen voor ons leven wanneer alle deelnemers in volle galop op het publiek af komt gestormd. Geen leuke ereronde!

Spannend wordt de dag wanneer we vlak bij de Chinese grens zullen rijden. Wanneer het flink heeft geregend kan de weg overspoeld zijn met water van de rivier. Aangezien we door het water moeten rijden, moet iemand het ijskoude water in om te checken of de auto er ook doorheen kan. Je wil immers niet vast komen te zitten in het diepe water. Voor het verhaal is het natuurlijk erg gaaf als het water hoog stond, maar helaas blijkt de rivier erg rustig te zijn. Zodra we toch door een stuk water moeten rijden, nemen we het er even van. We crossen door de rivier en laten het water flink omhoog spatten.

Eenmaal hebben we een vrije dag waarop we even een wandeling kunnen. Ik zit voor het eerst in mijn leven op een paard en moet direct een rivier oversteken. Zul je alleen net zien dat het die dag volle bak regent. Daarnaast heb ik nog wat hoofdpijn van de dag eerder. De avond ervoor drinken we samen met de gastheer iets te veel wodka. Het wordt zelfs zo gezellig dat hij besluit zijn geweer te halen. En natuurlijk mogen we met onze drankhoofden het geweer ook even in de handen nemen. Zitten we dan met een enorme gun in een joert. Het zijn de verhalen die we nooit meer zullen vergeten.

Na onze vrije dag is het langzaam weer tijd om terug naar Bishkek te rijden. De eennalaatste dag van de route geeft het roadbook aan dat we 12 tot 13 uur zullen moeten rijden. Opnieuw moeten we over een bergpas, de Tosor Pass, maar ditmaal wordt de weg onderbroken door rivieren en rotsen zo groot als een Lada Niva. We worden gewaarschuwd om ons gezonde verstand te gebruiken op deze bergpas. Het blijkt uiteindelijk de gaafste route te zijn van de reis waarbij we inderdaad door rivieren moeten rijden. Onderweg genieten van de grillige loop van de rivier door het bergachtige landschap en we maken even een stop op 4000 meter hoogte. Inmiddels hebben we voldoende off road ervaring opgebouwd, want we bereiken na zo’n uur rijden ons eindpunt al! Helemaal niet erg, want we kunnen nu extra lang chillen bij een verfrissend meer.

Bishkek is het eindpunt van de roadtrip en dat is toch een beetje jammer. Met z’n allen gaan we uit eten en nemen we afscheid van onze Kirgizische gids. En uiteraard gaan we opnieuw het nachtleven ontdekken. Onze roadtrip door Kirgizië zit er echter op. De afgelopen weken waren ongelooflijk gaaf. Bij tijd en wijle was het flink afzien, maar over het algemeen heb ik alleen maar genoten. Deze reis was echt onvergetelijk.

Over de route wisten we op voorhand helemaal niets. Pas bij aankomst in Bishkek kregen we het roadbook overhandigd. Hierin staat van dag tot dag waar we naartoe zullen rijden en wat de eind coördinaat van die dag zal zijn. Hoe je op dat eindpunt komt, maakt niets uit. Ben je benieuwd welke route ik heb gereden? Houd de website in de gaten, want de route van onze reis zal snel nog volgen met meer foto’s en een kort verslag van iedere dag. De route wisselt ieder jaar. Onze route zal dus absoluut gewijzigd zijn voor de volgende edities.

De editie 2021 mag dan zojuist afgelopen zijn, de editie voor volgend jaar wordt reeds gepland door De Verdwaalde Jongens. Voor 2022 staan er maar liefst 6 verschillende edities op het programma. Vijf normale edities die vergelijkbaar zijn met mijn route. En er komt een extreme route waarbij je echt compleet van de landkaart zult verdwijnen. Ben je op zoek naar het grote avontuur en heb je enige ervaring met off road wegen? Wellicht is deze editie iets voor jou?

Lijkt het jou ook tof om deel te nemen aan de komende editie van De Verdwaalde Jongens, kijk dan even naar de data en de opties op de website van de Verdwaalde Jongens. Indien je je gaat inschrijven: je zult er absoluut geen spijt van krijgen.