Reisroute Kirgizië

Één jaar later dan gepland beginnen Joris en ik aan onze reis. Toen we in januari 2020 de reis hadden geboekt, was de vlucht via Moskou de goedkoopste optie. Door Covid-19 ging onze reis in dat jaar echter niet door, de reis werd met een jaar uitgesteld. Inmiddels waren de vluchten vanaf Istanboel een stuk goedkoper, maar wij hadden nog een voucher liggen van Aeroflot. Daarom moesten we via Moskou vliegen. We kozen ervoor om op het vliegveld van Moskou te overnachten om zo een nachtelijke vlucht over te slaan. En dat bleek een heel goed besluit.
Na een goede nachtrust vlogen we vanaf Moskou naar onze eindbestemming Bishkek. Direct op het vliegveld kochten we een SIM kaart en regelden we een taxi naar ons hotel. Aangezien we pas in de avond de andere teamleden zouden ontmoeten, gingen we eerst nog even relaxen in een restaurant. Even de Kirgizische keuken uitproberen en een ijskoud biertje drinken.

‘s Avonds ontmoetten we de gidsen Jos, Yme, Urmat en alle overige deelnemers van de Editie 2020. Onder het genot van wodka en bier leerden we elkaar al snel kennen en de sfeer zat er direct goed in. Die goede sfeer hebben we ook nog doorgezet in een discotheek waar we de voetjes van de vloer gooiden tot de late uurtjes.

Overnachting: Hotel Resident Bishkek in Bishkek (1 nacht)

Wat een begin van de reis en dan moet de trip nog beginnen. Terwijl we nog een klein beetje kunnen nagenieten van de wodka en bier, moeten we ons eerste coördinaat bereiken. We zoeken de exacte locatie op in de app Maps.me. Kennelijk moeten we naar een gigantische vlag bovenop een berg aan de rand van Bishkek zien te komen. Met het coördinaat regelen we een taxi. De auto van de taxi chauffeur wordt direct uitgetest, want zodra we omhoog rijden gaan we offroad. Om het leed van de man te verzachten geven we hem wat extra fooi.

Bovenop de berg staan onze auto’s voor de komende dagen gebroederlijk langs elkaar. Vooraf gingen we er van uit dat we een Lada Niva zouden krijgen, maar we krijgen Hunter toegewezen. Wanneer we alle spullen al aan het inladen zijn, krijgen we te horen dat wij toch een Bukhanka krijgen. Hoe vet?! Met deze auto krijgen we de echte ultieme Russische roadtrip ervaring.

Na een korte uitleg over de auto, krijgen we het roadbook overhandigd en kunnen we vertrekken. De route van vandaag is 185 kilometer, met Suusamyr als eindpunt. Ik neem als eerste plaats achter het stuur en rij de berg weer af. We zijn nog niet eens enkele kilometers onderweg wanneer de eerste auto het al begeeft. Een Hunter is uitgevallen en start niet meer. Dat moet de accu zijn. Startkabels aansluiten en vroem, de auto werkt weer. Niet veel later valt ie weer uit, het probleem is dieper. Uiteindelijk blijkt de accu niet aangesloten te zijn op de dynamo. Pech hebben hoort erbij en uiteindelijk is het de bedoeling dat je zelf zo veel mogelijk weet op te lossen.
We verlaten Bishkek en gaan de bergen in. Voor de zekerheid tanken we de auto vol, want onze benzinemeter is verre van betrouwbaar. Zodra we de stad achter ons laten maken we kennis met de natuur en het landschap van KIrgizië. De bergen doemen op en met de Too Ashuu Pass staat de eerste bergpas voor de boeg. Via scherpe haarspeldbochten en in de eerste versnelling rijden we langzaam naar boven. Maar iets bevalt me niet. Het stinkt hier echt naar benzine. In eerste instantie gaan we ervan uit dat er niets aan de hand is, maar de benzinelucht wordt alsmaar heftiger. Wanneer ik mijn hoofd uit het raam steek zie ik de boosdoener; we lekken benzine. En niet zo’n beetje ook. De Bukhanka heeft aan twee kanten een tank. Beide tanks lopen naar de motor, maar moeten wel gevuld worden. Waarschijnlijk wordt door de hoogte de druk in de tank hoger en spuit de benzine er uit. We draaien de tankdop er even af om te ontluchten en rijden verder.
Bovenop de berg komen we aan bij een tunnel. Volgens onze roadbook is deze tunnel zo smal dat je er claustrofobisch van wordt. Dat valt wel mee, ik wordt eerder onpasselijk van de enorme smog die in de tunnel hangt. Aangezien we achter een vrachtwagen rijden, hebben we ook geen tegemoetkomend verkeer.

Er gloort licht aan het einde van de tunnel. Eindelijk zijn we verlost van die vieze smog lucht. Voor ons een heerlijke afdaling door het groene landschap. Ons eindpunt van de dag is in Suusamyr. Hier zullen we vanavond in een yurtcamp overnachten.

Het was een extreem korte nacht. Ik kon niet in slaap vallen en op het moment dat ik heerlijk droomde stond er een koe in mijn oren te grazen. Niet veel later kwam er ook nog eens een herder voorbij met een kudde schapen en geiten. Om 4:00 ben ik klaarwakker.

Gelukkig is het ontbijt prima. De lokale babooshka heeft een pap gemaakt met vers brood. Zo komt de energie langzaam terug in mijn lichaam. Vandaag staat er een rit van zo’n 196 kilometer op het programma. Omdat we nog wat tussenstops willen inplannen pakken we onze spullen in en rijden we als eerste aan. De omgeving nodigt ook uit tot het maken van stops. De bergen, het groen, het water en her en der een verdwaalde yurt waar mensen wonen met hun vee. Je vraagt je soms echt af hoe mensen hier kunnen wonen, ver van de bewoonde wereld. Dit is precies wat ik van het land verwacht had en het is prachtig om hier te mogen rijden.

Vandaag hebben we een gemakkelijke rit voor de boeg. Al blijkt dat een team met de schrik vrijkomt als ze over een nat wegdek de macht over het stuur verliezen. Omdat wij denken dat we voldoende tijd hebben, willen we proberen om een kleine d-tour te maken. Op Maps.me zien we een interessante weg langs besneeuwde bergtoppen richting het Tokotogul meer. Jammer genoeg blijken de wegen niet toegankelijk te zijn voor de Bukhanka en dus draaien we om. Ons eindpunt van deze dag is aan de andere zijde van het Toktogul meer. Een fantastisch gelegen meer tussen de bergen. Een betere slaapplek kun je je nauwelijks voorstellen. We parkeren onze Bukhanka langs de rand van de afgrond en maken ons bed op in de auto. Vanavond willen we eens proberen te slapen in ons busje.

Het water nodigt ons uit voor een verfrissende duik. Met enkele flessen bier en foute muziek zoeken we met z’n allen de verkoeling op. Zo mooi als het weer nu nog is, zo dreigend worden de wolken enkele uren later. We hebben net het avondeten achter de kiezen als het flink begint te waaien en de eerste bliksemschichten te zien zijn aan de hemel. Terwijl ik probeer de bliksem te fotograferen komt het inmiddels met bakken uit de lucht. Tijd om in ons busje te schuilen.

Slapen in het busje heeft mijn nachtrust ook geen goed gedaan. Wederom ben ik om 4.00 klaarwakker. Maar ergens is het niet erg. Ik zoek een fijn plekje op waar ik de zonsopkomst in alle rust kan bewonderen. Het zonlicht weerkaatst op het water en met een bak koffie kan ik hier echt van genieten.

Zodra Joris wakker is rijden we weer aan. De route van vandaag is 346 kilometer, dus we zoeken eerst een tankstation op om onze auto weer vol te gooien. Volgeladen met benzine rijden we weer door het prachtige landschap. Langs ons stroomt het turquoise blauwe water van de Naryn rivier. Het is alleen best jammer dat er weinig mooie uitzichtpunten langs de weg zijn waar we even kunnen stoppen. Dit gebied staat bekend om de forel. Langs diverse plekken vind je diverse restaurants waar je deze vis kunt proberen. Hoewel ik zelf geen vis lust, ga ik uiteraard ook even mee. Een korte pauze is ook wel even prettig. Het is behoorlijk warm en na drie korte nachten merk je al dat je concentratie niet optimaal is. Ja, ook dit hoort bij deze avontuurlijke reis.

Vanavond zullen we overnachten in Osh. Wij arriveren als eerste bij het hostel dat geboekt is, maar er zijn duidelijk wat problemen. Onze namen zijn niet bekend en ook de namen van onze groep of gidsen kennen ze niet. Daarbij spreekt het personeel geen woord Engels. Als we na een uur ineens een sleutel in onze hand gedrukt krijgen, zien we dat we een compleet onopgeruimde kamer hebben gekregen. Daar hebben wij dus geen zin in. Wij leveren de sleutels in en checken bij een hotel in de buurt in. We kunnen hier gratis onze vieze kleding laten wassen, dus perfect.

Die avond mogen we zelf bepalen wat we doen. Er zijn wat problemen bij andere teamleden en de verwachting is dat zij pas laat in de avond zullen arriveren. Terwijl anderen in het donker hun weg naar Osh zoeken, zitten wij aan een heerlijke maaltijd en een goed koud glas bier. Wanneer wij naar bed gaan arriveren de anderen pas.

Overnachting: Hotel Shanghai City in Osh (1 nacht)

Kennelijk hebben de laatkomers gisteren een gezellige stapavond gehad. Ik ben blij dat ik weer heb kunnen bijslapen, het was nodig. Na een prima ontbijt wachten we nog op onze schone was. We bellen de receptie om te vragen of deze al ergens op te halen is. Niet veel later wordt ik teruggebeld of ik even naar beneden wil komen. Als ik me meld bij de receptie verwacht ik de was overhandigd te krijgen, maar ik word naar buiten gestuurd. Vreemd, hebben ze de was in een bijgebouw? En dan zie ik ineens een dikke auto voor onze Bukhanka staan. Direct is mij duidelijk dat deze auto tegen onze bus is geknalt. Een flinke deuk aan de voorzijde en de rechterdeur is ontwricht. De parkeerplaats heeft zowat de afmeting van een voetbalveld en er staat werkelijk geen één auto, maar iemand heeft het gepresteerd om hier een botsing te maken…

De man die het ongeluk heeft veroorzaakt geeft me de hand en vraagt hoeveel geld hij moet geven. Ik bel daarom maar even met onze gidsen. Zij hebben natuurlijk nog flink gefeest, dus het is lastig om iemand te bereiken. Gelukkig zijn Yme en Urmat al onderweg en komen ze polshoogte nemen. Na nog wat telefoontjes met het verhuurbedrijf wordt er een bedrag afgesproken. De man loopt even het hotel in en komt terug met een stapel biljetten. Zo werkt dat dus in Kirgizië.

Nadat dit allemaal is afgehandeld nemen we de taxi om nog even Osh in te duiken. We bezoeken de heilige berg Sulaiman-Too. De vijf toppen van deze berg domineren het stadsbeeld en vanaf hier heb je een mooi uitzicht over Osh en kunnen we het museum bezoeken. Hierna brengen we nog een bezoek aan de enorme bazaar. We hebben de opdracht gekregen een jerrycan te regelen, aangezien we deze later nog nodig zullen hebben. Daarnaast kan ik een nieuwe broek gebruiken, aangezien ik een dag eerder ben blijven haken en een enorm gat in mijn broek heb. De bazaar is groot en we kunnen de weg niet echt vinden. We bevinden ons tussen de meubelen en kunnen hier geen kleding vinden. Een jerrycan zouden ze hier ook vast niet hebben. Aan een babooshka laat ik een afbeelding zien van een jerrycan. Ze loopt even naar achteren en warempel… ze heeft gewoon 2 jerrycans. We kopen er één en even later slagen we ook voor een nieuwe broek.
Tijd om de hete stad te verlaten. Yrgayti is het eindpunt van vandaag, een route van 133 kilometer. De route van vandaag is het begin van de bekende Pamir Highway, ooit onderdeel van de zijderoute. We kunnen nog even genieten van de fijne geasfalteerde wegen en we testen even de topsnelheid van onze Bukhanka uit.

We kamperen vanavond bij een rivier op 2200 meter hoogte. Wanneer we hier arriveren wordt er druk gesleuteld aan een Hunter. Wat blijkt? Ze wilden even hun auto testen en door het water rijden. Het water bleek alleen behoorlijk diep te zien en de motor liep vol met water. Jammer genoeg zijn we te laat om dit met eigen ogen te bewonderen. Gelukkig hebben we de filmpjes nog, hilarisch. Die avond wordt er een kampvuurtje gebouwd en vertellen we kansloze verhalen aan elkaar onder het genot van bier, wodka en cocktails.

Wederom zijn we als eerste wakker en zijn we de eerste die weer op pad gaan. Vandaag zullen we voor het eerst echt offroad gaan en daar kijken we naar uit. De wegen waren tot dusverre natuurlijk hartstikke mooi, maar we willen ook wat avontuur. Na 137 kilometer zullen we ons eindpunt Lenin Peak bereiken.

Voordat we offroad zullen gaan rijden we eerst de Talduk Pass met negen haarspeldbochten en een magnifiek uitzicht op de top. Hierna dalen we af richting Sary Tash en kunnen we de toppen van de Pamirs voor ons zien. Langs de weg zien we wat drukte van mensen en dieren. We zetten de auto even langs de kant en nemen een kijkje. Het blijkt een soort veemarkt waar de lokale bevolking koeien, schapen en geiten kunnen kopen. Hier houdt de bewoonde wereld, voor zo ver je ook echt van bewoond kunt spreken, echt op. We verlaten het asfalt en via een blauw bruggetje gaan we offroad. Nu begint het plezier pas echt en het blijkt dat de Bukhanka een uitstekende offroad auto is. Wanneer we een vieze modderige plas zien kunnen we het niet laten om daar eens lekker doorheen te crossen. Het landschap is overigens prachtig. Het eerste stuk is nog redelijk vlak waarbij de grond bedekt is met grasjes. We zien marmotten en roofvogels in grote getale. Naarmate we stijgen wordt het alsmaar mooier. De heuvels zijn bedekt met gras en gele bloemen. Met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond is het echt idyllisch. Onze kampeerplaats is misschien nog wel mooier, aan de voet van Lenin Peak. Deze berg ligt op de grens van Kirgizië en Tadzjikistan en is met 7134 meter de op één na hoogste berg van de Pamir. Stalin wilde deze berg in 1928 naar zichzelf noemen. Hij claimde zelfs dat de berg de lengte zou hebben van zijn geslachtsdeel… Bescheiden als hij was, vernoemde hij de berg naar de eerste leider van de Sovjet-Unie: Lenin.

Voordat we onze tent op gaan zetten, rijden we nog wat verder om dichter bij de voet van de berg te komen. We worden getrakteerd op een magnifiek uitzicht. Die avond wordt er voor ons pizza gemaakt. De sfeer zit er goed in. We spelen spelletjes en de wodka gaat er goed in. De ondergaande zon schijnt nog even prachtig op de besneeuwde bergtoppen. Wat een geweldige plek.

Ik word wakker en heb enorme pijn aan mijn ogen. Shit, ik ben mijn lenzen vergeten uit te doen. Op deze hoogte totaal niet slim. Het eerste wat ik doe is mijn lenzen uitdoen, maar dit doet ongelooflijk veel pijn. Alsof de lenzen vacuum hebben getrokken. Het doet zelfs zo veel pijn dat ik mijn ogen niet meer open kan houden. De zonnestralen helpen dan ook niet mee. Omdat ik echt heel veel last heb van mijn ogen, kruipt Joris achter het stuur voor de terugrit naar Osh, een rit van 274 kilometer. Ik voel me schuldig, want hij moet echt het hele stuk rijden. Ik zit naast hem met samengeknepen ogen, een bril op mijn neus en daarover mijn zonnebril en ook nog eens een pet. Ik doe er alles voor om zo min mogelijk zonlicht in mijn ogen te krijgen. Jammer genoeg kan ik ook nauwelijks genieten van de omgeving. Gelukkig hebben we dit stuk van de route al gereden…

Tegen het einde van de middag en wanneer de zon langzaam achter de wolken verdwenen is, zijn mijn ogen weer wat rustiger geworden. Dat is maar goed ook, want vanavond hebben we een stapavond in Osh gepland staan. Het wordt een gezellige avond waarbij we samen met de lokale bevolking de dansvloer bezet houden. Tegen het einde van de avond wagen we zelfs nog een poging om onze zangkunsten te tonen bij een karaokebar.

Overnachting: Hotel Shanghai City in Osh (1 nacht)

We hebben kennelijk indruk gemaakt bij de lokale bevolking. Verhalen gaan rond dat de politie getipt is dat een aantal buitenlanders de volgende ochtend weer achter het stuur kruipt. Aangezien de politie op veel plekken aan het controleren is door het gehele land, wordt het dus een uitdaging om met onze opvallende auto’s de stad uit te komen. Gelukkig heeft onze gids Urmat wat geld gegeven aan de politie zodat we zonder problemen kunnen doorrijden.

Ik weet niet of de planning heel erg handig is na zo’n stapavond, want voor vandaag staat een redelijk pittige route op het programma. Vanuit Osh zullen we naar Kazarman rijden, een route van 254 kilometer. Deze route kenmerkt zich door bergen, heel veel bergen. We gaan de hoogte in en rijden langs diepe afgronden en moeten flink wat haarspeldbochten van de Kaldamo Pass overmeesteren. Waar de één het echt fantastisch vindt, heeft de ander last van enorme hoogtevrees. Ik geniet in ieder geval enorm van deze route. Zelden heb ik een mooiere weg gereden als deze. Op een gegeven moment wordt het nog mooier wanneer we langs velden rijden waar gele en paarse bloemen bloeien. In the middle of nowhere staan opeens twee mannen die een lift nodig hebben. Geen idee waar deze twee mannen vandaan komen of naartoe moeten, wij zijn de beroerdste niet en nemen ze een stukje mee. Een goede conversatie zit er echter niet in. Wanneer we bij een kruispunt aankomen stappen beide heren weer uit. Spasiba.

Blind rijden we de route die onze navigatie aangeeft. We rijden langs boerderijen en dwars door weilanden. Hardop vragen we ons al af wie zo’n route in hemelsnaam verzint. Op een gegeven moment moeten we een kleine rivier oversteken en een steile heuvel op. Het lijkt ons eigenlijk veel te steil. En inderdaad, we krijgen onze Bukhanka niet omhoog. Ook niet in z’n 4×4. Toch zien we bandensporen, dus andere teamleden hebben hier ook gereden. We moeten hier goed zitten. Dan komen de dames met de Lada Niva. Met z’n vieren kijken we naar andere opties, maar die lijken er niet te zijn. We moeten deze heuvel op. Om het wat minder steil te maken scheppen we wat zand weg om het iets vlakker te maken. De dames wagen een poging met hun Lada en na verschillende pogingen weten ze de overkant te halen. Nu zijn wij aan de beurt. Ik kruip achter het stuur en geef flink gas. De wielen slippen en ik glijd weer de heuvel af. In z’n achteruit en nogmaals proberen. Een klein aanloopje, flink wat gas en…. jawel! Ook wij hebben de overzijde gehaald. Hierna glibberen we nog door modderige plassen. Het begint langzaam donker te worden en de anderen zitten toch echt achter ons. Hoe komen zij hier straks doorheen?

We bereiken ons eindpunt aan de rand van een rivier en zetten direct onze tent op. De laatste deelnemers komen rond 23.00 aan en dan hebben we nog niet eens gegeten. Terwijl een deel van de groep begint met koken vraag ik aan onze gidsen Yme en Jos wat dit voor een vreemde route was. “Hebben jullie niet gelezen in het roadbook dat je die gele lijn moest volgen”. Uuh, nee… dat verklaart in ieder geval een hoop. Direct na het eten zoekt iedereen zijn bed op.

Het was opnieuw een korte nacht voor mij. Weer ben ik om 4.00 klaarwakker. Met het slapen wil het maar niet lukken. Waarschijnlijk speelt de hoogte hierbij een rol, want ik voel me vaak erg slap. In Bolivia had ik eigenlijk precies hetzelfde. Toch een vorm van hoogteziekte.

Vandaag ruilen we een dag van auto. Met een jeep zullen we de 189 kilometer naar Song Kul gaan rijden. Een zonnige dag zal het niet worden, want donkere wolken pakken zich samen als we aanrijden en al snel komen we in een flinke regenbui terecht. In het roadbook staat dat de weg erg mooi moet zijn. Dat geloven we graag, maar wij zien alleen dikke mist. Gelukkig klaart het op als we beginnen aan een tweede bergpas. Omgeven door naaldbomen zijn we weer in een totaal ander landschap terecht gekomen. Nu we ook weer meer zicht hebben kunnen we de kronkelende weg die we hebben afgelegd ook beter bewonderen. Op 3346 meter hoogte wordt het ineens vlak en ligt het meer Song Kul. Rondom het water staan diverse yurtcamps en wij zullen vannacht hier gaan overnachten. Wij arriveren tegen de middag en kunnen even later genieten van een heerlijk zonnetje. Naarmate ik langer zit, voel ik me steeds slechter. Ik kruip dan ook direct na het eten in bed zodat ik even kan bijtanken. Wanneer ik bijna in slaap val, komt er echter iemand in mijn yurt om bij mijn voeten een vuurtje te stoken. Deze yurt heeft zelfs een kachel die het extra warm maak. Met die fijne hitte val ik in slaap.

Eindelijk heb ik eens flink doorgeslapen. Ik voel me de volgende ochtend al een stuk fitter. Voordat we verder rijden, worden we die ochtend getrakteerd op een potje Kok Boru. Dit is de nationale sport van Kirgizië en is populair in heel Centraal-Azië. Al kan ik niet bepaald zeggen dat het een fijne sport is.

Een team van ruiters moeten een onthoofd geitenkarkas veroveren en deze in het doel van de tegenstander gooien. Hoe groot het veld is en hoeveel ruiters een team bevat is een beetje onduidelijk. Maar goed, dat geitenkarkas…. Zodra de ruiters zich verzamelen haalt een jongetje een vastgebonden geit uit een schuurtje. Het beest schreeuwt het al uit. Vervolgens pakt het jongetje een flink mes en snijdt het de keel van de geit door. Terwijl het bloed eruit spuit kijken nog kleinere jongetjes lachend toe. Voor ons is dit heel luguber, voor hun is het de meest normale zaak van de wereld. Als het hoofd eraf is gesneden, worden vervolgens ook de vier poten afgesneden zodat er nog een romp overblijft. Dit wordt dus gezien als de ‘speelbal’.

Nu we het ergste gedeelte achter de rug hebben, is het tijd om te beginnen. Eerst mogen de kinderen een spelletje doen. Daarna is het de beurt aan de mannen. En dat gaat er behoorlijk ruig aan toe. In volle galop rennen de paarden over het veld. Iemand heeft een karkas in zijn hand en probeert te scoren. Het valt ons op dat er een man in een felgroen shirt continu het karkas in zijn handen heeft en meerdere malen een punt scoort. We noemen hem langs de kant van het veld gekscherend de Lionel Messi van Kok Boru. Ik kan nou niet bepaald zeggen dat ik het een mooie sport vind, maar het was best bijzonder om dit van dichtbij te bekijken. Op het laatst wordt het net iets te dichtbij wanneer de mannen in volle vaart op het publiek inrennen. Iedereen rent voor zijn leven om niet ondersteboven te worden gelopen door die paarden.

Goed, dat hebben we ook weer gehad. Tijd om verder te rijden. De route van vandaag voert ons naar Tash Rabat en is 226 kilometer lang. We hobbelen langs het Song Kul meer en dalen bij de 33 Turns Pass af. 33 Turns Pass? Ja, we moeten 33 haarspeldbochten naar beneden kronkelen. Het ziet er van bovenaf spectaculair uit, zeker als we onze teamgenoten naar beneden zien gaan. We kunnen nog even genieten van het gehobbel op de offroad wegen, want vandaag zullen we voor het eerst sinds enkele dagen weer wat asfalt zien.

Tash Rabat is onze eindbestemming. Ooit was dit bouwwerk een klooster, later werd het gebruikt als karavanserai van de Zijderoute. Het wordt vaak gezien als een must visit in Kirgizië. Nu we er toch zijn willen we wel een kijkje nemen. Het bouwwerk bestaat uit 31 kamers en heeft een koepelvormig dak. Het ziet er leuk uit, maar erg spectaculair kunnen we het niet noemen. Ach, kunnen we dit ook weer afstrepen.

Niet ver van Tash Rabat staat onze yurtcamp. Ook hier zijn de yurts voorzien van een houtkachel en we kunnen hier zelfs naar de sauna! Wat dat betreft een zeer luxe yurtcamp.

Tot dusverre hebben we allemaal ons eigen plan getrokken en hebben we niet in een grote groep gereden. Daar komt vandaag verandering in. Vandaag rijden we namelijk langs de Chinese grens. We zullen de grens niet passeren, maar moeten wel onze documenten laten zien. Daarna komt een gedeelte waarbij we waarschijnlijk een flinke rivier moeten oversteken. Het is de bedoeling dat je met deauto gaat eilandhoppen. Per team moet er iemand de auto door het water zien te navigeren en ervoor zorgen dat de auto niet door te diepe gedeeltes gaat rijden. Het klinkt eigenlijk best spannend…

Maar voor het zo ver is rijden we dus eerst met zijn allen naar de controlepost. Onze paspoorten worden gecontroleerd en onze auto’s worden doorzocht. Hierna gaan we weer offroad en rijden we pal langs de Chinese grens verder. Het is een flink gehobbel over deze weg, voor zo ver je van een weg kunt spreken. Maar waar is dat water dan? Als we met z’n allen een korte pauze maken blijkt dat de rivier niet zo hoog staat en dat we dus geen grote River crossing zullen krijgen. Eigenlijk best jammer, want dat hoort er eigenlijk wel een beetje bij toch? Iets verderop blijkt dat we toch door wat water mogen rijden. We zetten de auto in zijn 4×4, maar de versnelling schiet er niet lekker in. De banden slippen over de enorme keien. En daar gaat het waarschijnlijk fout. Wanneer we de rivier door zijn hoor ik de rechter achterband leeglopen. Terwijl de andere teamleden toekijken, kruip ik onder de zeiknatte Bukhanka om de auto op te krikken. Dit gaat gepaard met het liedje ‘You got to pump it up’. Ik krikken, de anderen dansen. We wisselen de band, zetten onze reservewiel erop en kunnen weer door. Iets verderop nog meer water. Tijd om wat te spelen. We zetten de auto weer in z’n 4×4 en crossen een aantal rondjes zo hard als we kunnen door het water. Het levert spectaculaire foto’s op en het is daarnaast onwijs leuk.

Het landschap verandert de laatste kilometers van de route weer aanzienlijk. Ergens doet het me denken aan Isle of Skye. Inmiddels hebben we al zoveel variatie in landschap gezien. Wat dat betreft is Kirgizië echt een gevarieerd land. Na onze lekke band, vliegt er bij een andere Bukhanka de uitlaat er ineens af. Wij zien het gebeuren en nemen de gloeiend hete uitlaat mee. Wie weet kunnen ze het nog vastlassen.

Het eindpunt na 205 kilometer is Kel Suu. Hier zullen we de komende twee dagen verblijven. Meder, eigenaar van het land, zorgt voor het eten. Voordat we gaan eten hebben we al flink wat wodka achter de kiezen. Het zullen niet de laatste wodka’s blijven. Wanneer de vrouw van Meder weg is en de meesten hun tent al hebben opgezocht, komt er nog een fles wodka tevoorschijn. Binnen het uur hebben we deze fles met z’n vijven burgemeester gemaakt. Meder die geen woord Engels spreekt en wij die geen woord Russisch spreken weten toch een behoorlijk conversatie met elkaar te hebben. Misschien dat we door die wodka toch een beetje Russisch hebben gesproken. Op een gegeven moment loopt Meder de yurt uit en komt hij vervolgens terug met een flink jachtgeweer met een enorme scope erop. Het geweer gaat van hand tot hand. Moet je voorstellen, vijf dronken mannen met een gun in hun hand. Het levert in ieder geval hilarische foto’s op waar we de volgende dagen nog hard om hebben moeten lachen.

Vandaag hebben we een rustdag. Zul je net zien dat het weer een enorme spelbreker is. Tussen de buien door wagen we toch een poging om naar het Kel Suu meer te wandelen. Vijf paarden zullen ons vergezellen tijdens deze wandeling. Persoonlijk hoef ik niet zo op een paard te zitten, ik wandel liever een stuk. Het is namelijk heerlijk om eens de benen te strekken en eens de omgeving goed in me op te nemen. Ik zonder me ook een beetje af van de groep zodat ik even in alle rust kan genieten. Even later zal ik er toch aan moeten geloven; ik moet een paard op. We moeten een wilde rivier oversteken en dit kan alleen te paard. Ik heb nog nooit op een paard gezeten en nu moet ik direct door het water heen? Voor alles moet een eerst keer zijn en dus stap ik het paard op. Het paard doet het goed en zorgt ervoor dat ik geen natte voeten haal. En eigenlijk zit het best prima, ik blijf nog even zitten.

Het laatste stuk is behoorlijk steil en ik laat de dames weer op het paard zitten en wandel zelf omhoog. Dan bereiken we het magische Kel Suu meer. Het doet me een beetje denken aan Torres del Paine. Wanneer je de top hebt gehaald en kijkt op het blauwe water. Dit meer zou zo’n 14 kilometer lang zijn en je kunt een stuk met een boot varen. Jammer genoeg is het weer flink gaan regenen. We laten het boottochtje maat zitten en wandelen weer terug. Iedereen is compleet doorweekt wanneer we ons camp weer bereiken. Ik de yurt van Meder hangt iedereen zijn natte kleding en schoenen bij de warme kachel in de hoop dat ze snel drogen. Ondertussen warmen we ons op met thee, wordt er muziek afgespeeld en spelen we het dierenspel. Iedereen doet mee en we onze ronde duurt zo’n 2 uur. De vrouw van Meder vindt het allemaal iets minder leuk…

Vanaf vandaag zullen we noordwaarts rijden. Dat betekent dat we langzaam maar zeker terug naar Bishkek zullen rijden en dat het einde langzaam in zicht komt. Gelukkig zijn we er nog niet. Vandaag moeten we 205 kilometer rijden om Naryn te bereiken. Joris en ik slaan het ontbijt over en rijden vroeg in de ochtend aan. Vandaag moeten we onze lekke band immers nog ergens zien te maken, dus we willen onszelf ook wat tijd gunnen. Het eerste deel van de weg wordt gedomineerd door bergmarmotten. De meeste duiken direct hun holletje in zodra ze ons aan zien komen, helaas is niet iedere marmot zo slim. Één marmot rent voor de auto de weg over en wordt door ons geschept. RIP.

Vandaag passeren we tweemaal een controlepost. Bij één controlepost ben ik even bang dat mijn iPhone wordt ingenomen. Één van de bewakers is zo onder de indruk dat hij met mijn telefoon gaat spelen en zelfs muziek af gaat spelen. Gelukkig krijg ik ‘m netjes terug. Na de tweede controlepost zetten we de afdaling in en komen we weer in het prachtige groene landschap met kleurrijke bloemen.

Wanneer we Naryn bereiken laten we onze band repareren. Het duurt even, maar omgerekend voor 4 Euro is onze band gemaakt. Bij een lokale snackbar eten we vervolgens nog een heerlijke durum alvorens we naar ons eindpunt rijden. Vanavond slapen we weer in een yurtcamp net buiten Naryn. Dit camp ligt schitterend gelegen in een dal en een wilde rivier.

Het beloofd een pittige dag te worden. In het roadbook staat dat de route van vandaag 11 tot 13 uur zal duren voor 235 kilometer. De Tosor Bergpas, die we vandaag zullen trotseren, wordt als de grootste uitdaging van de reis omschreven. Keien zo groot als een Lada Niva, wegen niet onderhouden worden, ingestorte bruggen en rivieren die we moeten doorkruisen. We worden gewaarschuwd dat we deze weg niet moeten onderschatten. Hier gaan de meeste auto’s kapot omdat de chauffeurs onvoorzichtig zijn.

Rond 7:30 zorgen we ervoor dat we onderweg zijn. Eigenlijk valt het eerste gedeelte van de route mee. Het is een flink gehobbel over de gravelwegen, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Nog altijd kunnen we genieten van het mooie landschap, met de Naryn rivier langs onze zijde. Naarmate we verder rijden, hoe mooier het landschap wordt. Af en toe lijkt het alsof we in een schilderij gestapt, zo spectaculair is het landschap. De weg wordt ook steeds slechter en slechter. Af en toe stapt de medepassagier even uit om te kijken hoe we het beste kunnen rijden. Ook moeten we twee maal door een rivierbedding heen waar enorme keien liggen. Dat zijn de momenten dat ik echt helemaal in mijn element ben. Met de Bukhanka hier doorheen crossen is echt gaaf. De top van de Tosor Pass ligt op een hoogte van 4000 meter. We bereiken dit punt nog voor de middag en liggen dus voor op schema. Op de top maken we even een korte fotostop om vervolgens te beginnen aan de afdaling. Wat mij betreft is dit de mooiste route van de gehele reis. Grote kans dat we ook enorm boften met het goede weer, want we hadden ook nauwelijks problemen. Eigenlijk is het jammer als we om 14.00 al op ons eindpunt zijn.

Het eindpunt is het meer van Issyk Kul. Aangezien het zonnetje schijnt is het dus heerlijk om in het verkoelende water te springen. Langzaam maar zeker arriveren ook de andere deelnemers en is de groep compleet. Tijd voor de traditionele wodka ronde die we dagelijks doen als iedereen het eindpunt heeft gehaald. Daarna doen we nog een drankspelletje in het water; flesje tik. Hierbij is het de bedoeling dat je van een afstandje een drijvende wijnfles raakt met een steentje. Dus geen baksteen die sommigen gebruiken.
‘s Avonds wordt er een barbeque georganiseerd en chillen we bij het kampvuur.

De laatste dag van onze roadtrip is aangebroken. Het is tijd om terug te rijden van Bishkek. 315 kilometer staat ons te wachten waarbij we de gehele tijd over fatsoenlijk asfalt zullen rijden. Het gevaar vandaag schuilt ‘m eerder in alcohol- en snelheidscontroles. De politie lijkt echt overal te staan. Behoudens dat lijkt er weinig aan de hand te zijn. Net op het moment dat we tegen elkaar zeggen dat we eigenlijk geen enkele pech hebben gehad gedurende de gehele rit gaat het mis. Onze Bukhanka heeft geen vermogen meer en valt midden op de snelweg stil. Wat we ook proberen, de motor wil niet meer starten. Aangezien we nog niet zo lang geleden hebben getankt, kan het niet zijn dat de tank al leeg is. 60 kilometer voor de finish zal het toch niet ineens gebeuren dat we niet meer verder kunnen? Qua bereik is het even lastig om de andere teamleden te bereiken. Het duurt een half uur voordat de eerste teamgenoten arriveren. Het is inmiddels bloedjeheet in de brandende zon. Kennelijk ligt het probleem toch aan de tank. De linker tank is leeg, terwijl de rechter nog helemaal vol is. Er moet een probleem zijn met de toevoer waardoor de motor geen benzine meer krijgt. Een ander team arriveert inmiddels en zoekt voor ons een benzinepomp voor wat extra benzine. met een kerel. Die doet de kofferbak open en vol verbazing zijn we aan het kijken wat we zien. Zijn kofferbak is afgeladen met jerrycan en benzine. Dit is gewoon een rijdende tijdbom. Het zal me geeneens verbazen dat deze man ook nog eens rookt achter het stuur. De man gooit er in ieder geval 15 liter benzine in en onze Bukhanka start weer. Dat we dit nog op het einde mogen meemaken is werkelijk hilarisch.

Voordat we inchecken in ons hotel, moeten we nog even een corona test afleggen. Ik knijp ‘m een beetje, want sinds twee dagen ben ik aan het niezen, hoesten en heb ik ook keelpijn. Het zal toch niet? De manier hoe de coronatest in Kirgizië verloopt is overigens een lachertje. Ze aaien met het stokje aan je neusvleugel en tikken de top van de tong aan. Dat gaat in Nederland wat anders. Nu hopen dat we allemaal negatief worden getest.

Nadat we even chillen op onze hotelkamer gaan we ‘s avonds met z’n allen nog uit eten. Dit wordt ons afscheidsdiner. Met z’n allen hebben we wat geld verzameld om onze Kirgizische gids Urmat te bedanken. We nemen afscheid van hem om die avond het nachtleven van Bishkek weer in te duiken.

Overnachting: Hotel Garden & Spa in Bishkek (2 nachten)

We hebben nog een volledige dag in Bishkek, maar veel zullen we vandaag niet doen. Het is ruim 45 graden buiten en zo interessant in Bishkek nou ook weer niet. We maken onze Bukhanka schoon en leveren deze in. Bij een shopping mall scoren we nog wat souvenirs voor thuis en daarna zoeken we de verkoeling van onze hotelkamer weer op. Iedereen is gelukkig negatief getest op corona, dus we kunnen allemaal met een gerust hart terug naar huis. ‘s Avonds eten we nog bij een steakhouse, maar duiken we ook weer vroeg in ons bed.

Om 4.00 hebben we een taxi gereserveerd die ons naar het vliegveld brengt. Vanuit Bishkek vliegen we naar Istanbul. Daar stappen we over om uiteindelijk in de middag te arriveren op Schiphol. Onze reis is ten einde.

Deze roadtrip was intensief, maar zo ontzettend gaaf. Ik heb iedere dag genoten van het land, van de vriendelijke mensen en onze geweldige groep. Mocht je ooit op zoek zijn naar een avontuurlijke reis door een onbekende bestemming? Dan kan ik deze trip met De Verdwaalde Jongens zeker aanraden. Voor 2022 staan er maar liefst 6 roadtrips op het programma, dus wie weet kun jij ook zo’n geweldige trip meemaken?