Dagtrip vanuit Ushuaia: Pinguïns spotten op Isla Martillo

In Ushuaia kun je op verschillende plekken excursies boeken. Rondom het Plaza Cívica staan meerdere houten hutjes waar reisorganisaties hun tours aanbieden. Eén daarvan is PiraTour. Ze zijn niet goedkoop, maar het is wél de enige aanbieder die je daadwerkelijk op Isla Martillo laat wandelen. Hierdoor kun je de pinguïns van heel dichtbij bewonderen.

Aangezien ik tijdens mijn reis al magelhaenpinguïns had gezien op Isla Magdalena en de koningspinguïn had gespot bij Parque Pinguïno Rey, twijfelde ik even of ik deze tour ook nog wilde doen. Maar omdat er een kans was om nóg een pinguïnsoort te zien én we het Beaglekanaal zouden oversteken, besloot ik toch €125 uit te geven aan deze excursie.

De volgende ochtend worden we om 7.00 uur verwacht op de parkeerplaats bij Plaza Cívica, waar we de bus instappen. Met 36 personen is het een flinke groep, maar gelukkig horen we onderweg dat deze wordt gehalveerd: er mogen namelijk maar 20 mensen tegelijk op het eiland zijn. Tijdens de rit naar Estancia Harberton krijgen we uitleg over de geschiedenis van Vuurland, de estancia en de regels waar we ons aan moeten houden bij de pinguïns.

Voordat we de estancia bereiken, maken we nog een korte stop bij de vergroeide bomen. In Tierra del Fuego moet je altijd rekening houden met wind, veel wind. Soms is die zo hevig dat er amper vegetatie groeit. De bomen die het hier wél redden, zijn door de wind compleet scheefgegroeid. Sommige staan bijna in een hoek van 90 graden. Het levert een bijzonder landschap op dat zelfs op wijnlabels wordt afgebeeld.

De wind op Tierra del Fuego is behoorlijk heftig. Door die enorme wind zijn sommige bomen zelfs compleet vergroeid.

Bij aankomst bij Estancia Harberton wordt de groep in tweeën gesplitst. De ene helft gaat meteen met een bootje naar Isla Martillo, de andere helft bezoekt eerst de estancia zelf.

De geschiedenis van Estancia Harberton gaat terug tot de 19e eeuw. Thomas Bridges kwam naar Vuurland met als doel de inheemse bevolking te bekeren en kocht in 1886 een stuk grond in deze afgelegen regio. Hier vestigde hij zich met zijn familie, als eerste blanke Europeaan in dit gebied. De boerderij die hij bouwde staat er nog altijd. Nazaten van de familie wonen en werken hier nog steeds en hebben een klein museum ingericht.

Het museum vertelt niet alleen het verhaal van de familie, maar ook van de omgeving. Al jaren wordt hier biologisch onderzoek gedaan naar het zeeleven rond Vuurland. In het museum zie je allerlei skeletten van dieren die ooit aanspoelden bij de boerderij: van pinguïns en zeeleeuwen tot indrukwekkende walvissen.

We krijgen een rondleiding van een enthousiaste vrijwilliger, die met zichtbaar plezier vertelt over het onderzoek en de dieren. Terwijl een groot deel van de groep al snel afhaakt, blijf ik geboeid luisteren. Ze legt uit hoe zo’n onderzoek verloopt en laat ons zelfs enkele stappen zien. Eigenlijk is een uur te kort om alles rustig te bekijken en de verhalen echt in je op te nemen. Ongelooflijk wat voor enorme zeedieren hier leven.

Tijd om aan boord te gaan. Met een klein bootje varen we over het Beaglekanaal naar Isla Martillo. Binnen een kwartier staan we op het eiland. We mogen hier een uur rondlopen, maar moeten altijd in de buurt van onze gids blijven. Op Isla Martillo krijgen we drie pinguïnsoorten te zien: de ezelspinguïn, de koningspinguïn en de magelhaenpinguïn.

Bijzonder om op één plek drie verschillende pinguïnsoorten te zien: ezelspinguïns, koningspinguïns én magelhaenpinguïns.

Ezelspinguïn

De eerste pinguïns die we tegenkomen zijn de ezelspinguïns. Ze zijn goed te herkennen aan de witte vlek op hun kop, de roodoranje snavel en lichtoranje poten. Na de keizer- en koningspinguïn is dit de derde grootste pinguïnsoort ter wereld. Opvallend is dat de populatie ezelspinguïns als enige toeneemt op het Antarctisch Schiereiland. Ze bouwen hun nest op het strand of tussen graspollen. Tijdens de jacht naar voedsel maken ze soms wel 450 duiken per dag. Daarbij kunnen ze tot 200 meter diep zwemmen en ruim zeven minuten onder water blijven.

Koningspinguïn

Tussen een grote groep ezelspinguïns spotten we twee koningspinguïns. Het zijn nog jonge dieren, te herkennen aan de dikke donsvacht op hun rug. Eerder tijdens mijn reis had ik deze soort al gezien bij Parque Pinguïno Rey, aan de Chileense kant van Vuurland. We hebben geluk dat we ze hier aantreffen, want ze zijn lang niet altijd op het eiland aanwezig. De koningspinguïn is iets kleiner dan de keizerspinguïn en herkenbaar aan de oranje vlek in de hals. Door de stijgende watertemperaturen heeft deze soort het moeilijk. Des te bijzonder dat we hier toch weer twee exemplaren kunnen bewonderen.

Magelhaenpinguïn

De derde pinguïnsoort die we op Isla Martillo zien, is de magelhaenpinguïn. Deze vogels worden zo’n 60 tot 70 centimeter groot en zijn te herkennen aan hun zwarte rug, witte buik en de zwarte band die loopt tussen hun kop en borst. Eerder tijdens deze reis zag ik deze vrolijke pinguïns al op Isla Magdalena, waar ze in groten getale leven. Het blijft leuk om ze te observeren, zeker nu we ze hier van zo dichtbij kunnen bekijken.

Hoewel de aandacht op Isla Martillo vooral uitgaat naar de pinguïns, zijn er ook andere vogels te zien. Je spot er onder andere de magelhaengans en verschillende soorten meeuwen. Tussen de pinguïns lopen ook skua’s rond, ook wel bekend als de grote jager. Deze roofvogels staan bekend om hun agressieve gedrag: ze jagen andere vogels op om hun voedsel te stelen en zijn niet vies van een pinguïnei op z’n tijd.

Na het bezoek aan de pinguïns en Estancia Harberton nemen we afscheid van het eiland. We stappen aan boord van een catamaran en varen via het Beaglekanaal terug naar Ushuaia. Dit kanaal werd in 1835 in kaart gebracht door Charles Darwin en is ongeveer 250 kilometer lang. Onderweg passeren we kleine eilandjes, kleurrijke houten huisjes en de besneeuwde bergtoppen van de Andes.

Vanaf de boot genieten we van het schitterende landschap, en onderweg spotten we talloze vogels en dieren, waaronder zeeleeuwen.

Op het water zie je allerlei vogelsoorten. Naast me zit een ouder Duits stel, beiden met een verrekijker in de aanslag. Ze turen naar vogels die ik zelf niet zou herkennen, maar die uniek zijn voor deze regio. Gelukkig maken we onderweg verschillende fotostops. Een van de hoogtepunten is Faro Les Eclaireurs, ook wel bekend als de Vuurtoren van het Einde van de Wereld. Op de rotsen rondom de vuurtoren zit een enorme kolonie magelhaenaalscholvers. Het zijn er echt ongelooflijk veel!!

Even later is het opnieuw tijd om naar het dek te gaan. We varen langs een rotseiland waar een grote groep zeeleeuwen ligt te rusten. Ze liggen vlak bij de boot, waardoor we ze van dichtbij kunnen bekijken… én ruiken. Terwijl ik foto’s maak, wordt een mannetje wakker. Met veel bombarie duwt hij zich een weg over een paar nietsvermoedende vrouwtjes. Je ziet meteen hoe groot hij is: minstens twee keer zo zwaar als de rest. Aangezien een vrouwtje al zo’n 150 kilo kan wegen, moet dit mannetje gigantisch zijn. Sommige jonge zeeleeuwen houden ons nieuwsgierig in de gaten, terwijl de oudere dieren ongeïnteresseerd verder gapen.

Na twee uur varen naderen we de haven van Ushuaia. Ik heb geen moment spijt gehad van deze excursie. Sterker nog: ik kan het iedereen aanraden. De combinatie van pinguïns, ruige natuur, een boeiende geschiedenis en het indrukwekkende Beaglekanaal maken deze tour meer dan de moeite waard.

Ga je naar Ushuaia? Blijf dan zeker een paar dagen zodat je ook de omgeving kunt ontdekken. De excursie naar Estancia Harberton en Isla Martillo tour is echt een aanrader.

Meer tips voor Ushuaia? Lees ook mijn artikel met tips voor wat te doen in Ushuaia.