Magelhaenpinguïns spotten op Isla Magdalena

De Magelhaenpinguïn is een middelgrote pinguïn. Ze kunnen 60 tot 76 centimeter groot worden. Mannetjes zijn iets groter dan de vrouwtjes. Volwassen magelhaenpinguïns hebben een zwarte rug en een witte buik. Tussen de kop en borst hebben ze een zwarte band. De kuikens hebben een grijsblauw verenpak. Deze soort pinguïns kunnen 25 jaar worden in het wild en 30 jaar in gevangenschap. Ze hebben hun naam gekregen van de ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan. Tijdens een expeditie in 1520 kwamen hij deze pinguïnsoort tegen in het huidige Argentinië.

Magelhaenpinguïns reizen in grote groepen tijdens hun jacht naar voedsel. Ze eten onder meer inktvissen, krill en kreeftachtigen. Ze kunnen 20 tot 50 meter diep duiken om te jagen op hun prooien. Tijdens het broedseizoen verzamelen de pinguïns zich in grote kolonies aan de kusten van Argentinië, het zuiden van Chili en de Falklandeilanden. Het broedseizoen loopt van september tot maart. De mannetjes en vrouwtjes blijven hun hele leven bij elkaar. Ze vinden elkaar terug door het geluid dat ze maken. De nesten worden gebouwd onder de struiken en in holen. De grootste kolonie van deze soort pinguïn is te vinden in Punta Tombo in Argentinië. Maar ook op Isla Magdalena leeft een grote kolonie.

Isla Magdalena ligt op zo’n 35 kilometer van Punta Arenas en werd in 1982 samen met Isla Marta uitgeroepen tot nationaal monument. Beide eilanden staan bekend als Monumento Natural Los Pinguïnos en zijn alleen toegankelijk met een kleine boot. Om op Isla Magdalena te komen betaal je 3000 CLP. Vanuit Punta Arenas zijn er verschillende touroperators die excursies aanbieden naar het eiland. Wij boeken onze excursie bij Solo Expediciones. Hiervoor betalen we omgerekend €82,00 per persoon. Inbegrepen is de busrit naar de haven, de boottocht (met koffie, thee, een drankje en een snack) en de toegang tot het eiland. De excursie kun je online reserveren, maar betalen doe je op het hoofdkantoor zelf.

De bus stopt in de ochtend voor het hoofdkantoor van Solo Expediocones. Hierna rijden we naar de haven, net buiten Punta Arenas. We krijgen hier een reddingsvest om die verplicht is om te dragen. Dan beginnen we aan de tocht over de wilde zee. Wie durft, mag buiten op het dek staan. Uiteraard wil ik een kijkje nemen, ondanks het regenachtige weer. De stevige en ijskoude wind blaast vol in mijn gezicht. Ik ben direct volledig wakker wakker. Met een beetje geluk kun je dolfijnen zien in het water. Enkele mensen uit de groep hebben ze gezien, maar dit heb ik gemist.

Sinds 1998 wordt het eiland en de pinguïnpopulatie onderzocht op Isla Magdalena. Er worden nauwkeurige metingen gedaan welke effect toerisme op het eiland heeft. Jaarlijks bezoeken duizenden mensen het eiland en het aantal bezoekers neemt toe. Gelukkig heeft onderzoek aangetoond dat de populatie van de pinguïn groeit. Om de pinguïns voldoende rust en ruimte te geven mogen de toeristen niet langer dan een uur op het eiland zijn.

Isla Magdalena en Isla Marta zijn in 1982 tot nationaal monument uitgeroepen. Beide eilanden staan bekend als Monumento Natural Los Pingüinos.

Binnen het uur bereiken we Isla Magdalena. Nog voor we het eiland op mogen krijgen we instructies waar we ons allemaal aan moeten houden. De regels zijn simpel: houd drie meter afstand op de pinguïns en als een pinguïn wil oversteken ga je aan de kant, geen spullen meenemen en al je eigen rotzooi meenemen en blijf op de paden lopen.

Zodra we aan land mogen komen de eerste pinguïns direct een kijkje nemen. Voor mij is het de eerste keer in mijn leven dat ik pinguïns in het wild zie. En wat zijn het ontzettend toffe diertjes. We wandelen over het smalle pad dat over het eiland kronkelt. Overal waar we kijken zien we holletjes waar pinguïns hun eieren broeden. Naar schatting leven hier zo’n 120.000 Magelhaenpinguïns op het eiland. Zo veel pinguïns zien wij niet op het eiland, want op het moment dat wij er zijn is één ouder op zoek naar voedsel. Daarnaast schuilen veel pinguïns zich in hun holletje. Enkele pinguïns komen even uit hun holletje gekropen en nemen een kijkje naar het groepje toeristen dat zojuist is aangemeerd. Sommige pinguïns komen erg dichtbij gewaggeld. Het lijkt erop dat deze pinguïns inmiddels gewend zijn aan mensen. Wij moeten binnen de afgezette paden blijven en voor de zekerheid zijn er ook bewakers die een oogje in het zeil houden. Vanaf de paden kunnen we de pinguïns goed genoeg bewonderen en kunnen we ook enkele close-ups maken. Het is goed dat de Chilenen het eiland goed beschermen.

Naast de pinguïns zien we op het eiland nog meer vogels. Zo wemelt het van de meeuwen. We zien verder de magelhaengans (je ziet vrijwel altijd het mannetje en het vrouwtje samen), de haematopus (een soort scholekster) en de skua (of de Grote Jager). Deze laatste vogelsoort vormt een bedreiging voor de pinguïnkuikens. Een skua is namelijk in staat om grote, gezonde zeevogels aan te vallen en te doden. Ook de vuurtoren op Isla Magdalena is een belangrijke bezienswaardigheid. Deze is gebouwd in 1902 en huisvest de CONAF park ranger die het gebied beheert. In de vuurtoren kun je meer info over het gebied en de pinguïns vinden.

Het uur is binnen een mum van tijd voorbij. Het is tijd om de pinguïns met rust te laten en het eiland te verlaten. We stappen weer de boot op. Voordat we weer naar de haven van Punta Arenas gaan, varen we eerst nog naar een ander eiland: Isla Marta. Op enkele meters van dit eiland stopt de boot. Vanaf het dek kunnen we vervolgens een grote groep zeeleeuwen zien liggen op het strand. Ook dit is uiterst indrukwekkend om mee te maken. De zeeleeuwen maken een enorm lawaai. Het lijkt wel alsof iemand met een zware stem ‘Eeeey’ roept. Tussen de groepen zien we enkele jonkies, maar ook enorme exemplaren. Dit zijn vast de mannelijke leiders. We blijven een kwartier tot een half uur voor het eiland dobberen, daarna varen we terug naar Punta Arenas waar de bus op ons wachten om ons terug te brengen naar het hoofdkantoor.