Drie dagen in Zuid-Beieren

Bij terugkomst in het hotel heb ik direct alles afgehandeld met het hotel. De medewerkers van het Alpenhotel Kronprinz waren zelfs natuurlijk ook uitermate teleurgesteld, maar hebben hun gasten zo goed mogelijk geholpen. De overige drie nachten die we zouden verblijven werden geannuleerd zodat ik hiervoor geen kosten zou maken. Hierna ben ik op onderzoek gegaan voor een alternatief voor de komende dagen. Het gekke is dat we op ruim een uur rijden al uit het Berchtesgadener Land zijn en we daar dus wel zouden kunnen verblijven. Ik moest alleen wel het idee los gaan laten dat we de Königssee, de Eiskapelle en het Nationalpark Berchtesgaden zouden kunnen bezoeken. Om die reden ben ik wat verder weg naar alternatieven gaan zoeken. Zo kwam ik eigenlijk uit bij Schloss Neuschwanstein. Dit sprookjesachtige kasteel is één van de iconische bouwwerken van Duitsland en wilde ik graag eens bewonderen. Daarbij is er voldoende te doen en te zien in de regio. En zo boekte ik voor de komende drie nachten een kamer bij Hotel Zum Post Schwangau en stelde ik een nieuw programma samen.

Na het ontbijt in het Alpenhotel Kronprinz pakken we onze spullen in en bedanken we ons bij het vriendelijke personeel van het hotel. Eigenlijk zouden we deze ochtend een boottocht maken op de Königssee. In plaats daarvan rijden we nu dus naar Schwangau. Maar voordat we hierheen rijden doen we nog even boodschappen in Oostenrijk en tanken we onze auto vol. De benzineprijzen zijn in Oostenrijk een stuk lager, dus het loont zich om even om te rijden.

Onderweg maken we allereerst een stop bij de Partnachklamm nabij Garmisch-Partenkirchen. Deze kloof wordt omschreven als de mooiste van Duitsland en mogen we dus niet missen. We parkeren onze auto bij het Olympia Skistadion, waar voldoende plek is. Voor we aan onze wandeling beginnen lunchen we allereerst nog een heerlijke Flammkuchen zodat we weer een volle maag hebben. Vanaf de parkeerplaats wandelen we via het Olympia Skistadion naar de ingang van de Partnachklamm. Nadat we bij de kassa de entree hebben betaald wandelen we direct de kloof in. De kloof is gevormd door de rivier van de Partnach. Het water is afkomstig van de gletsjers van de Zugspitze en heeft zich door de eeuwen heen een weg gebaand door het landschap. De kloof is slechts zo’n 700 meter lang en in feite ben je er binnen 20 minuten doorheen gelopen. Wij doen er alleen veel langer over, want de omgeving is zo ontzettend mooi, dat we nauwelijks kunnen stoppen met het maken van foto’s. Een extra voordeel is dat het ook helemaal niet druk is.

Vanwege de coronamaatregelen mogen we maar één richting op wandelen. Dit betekent dat we aan het einde van de kloof via de Graseck terug moeten wandelen. Hiervoor moet je even een kleine klim maken, maar dan heb je uiteindelijk vanaf twee verschillende bruggen nog een prachtig uitzicht op de kloof. De Partnachklamm is inderdaad de moeite waard om te bezoeken. En als je de foto’s ziet tijdens de winter, dan garandeer ik je dat je ook hierheen wil.

Vanaf het balkon van onze hotelkamer kijken we direct uit op de Tegelberg en zien we het Schloss Neuschwanstein. Een ideale afstand om te voet te bezoeken de volgende dag. Na het ontbijt wandelen we vanaf ons hotel naar het station van de Tegelbergbahn. We kopen tickets en gaan met de kabelbaan omhoog. Tijdens deze rit hebben we al een mooi uitzicht op het Schloss Neuschwanstein. Dit is het uitzicht dat Koning Ludwig II ooit moet hebben gezien. Hij moest hier zo van onder de indruk zijn dat hij op deze locatie zijn sprookjesachtige locatie wilde laten bouwen.

Bovenop de Tegelberg starten meerdere wandelingen. De Panoramaweg Königsrunde is een korte wandeling bovenop de top die wordt omschreven als een eenvoudige wandeling voor de familie. Deze wandeling begint direct bij het Bergstation. Erg makkelijk is het pad overigens niet vanwege de sneeuw, we moeten goed uitkijken dat we niet uitglijden. Aan de andere zijde van de berg hebben we een fantastisch uitzicht op de Allgauer en Tiroler Alpen. Dit is overigens ook de plek waar je een ander pad kunt nemen naar het kruis die je op een rotspunt al kunt zien. Volgens de brochure zou het een kwartier moeten duren alvorens je het kruis moet kunnen bereiken, maar je moet geen hoogtevrees hebben. Hoogtevrees heb ik niet, dus vol vertrouwen begin in aan de weg omhoog. Het pad wordt echter steeds smaller en zowel links als rechts om te heen zie ik diepe afgronden. Door de sneeuw ben ik bang om uit te glijden, de wind waait flink en ineens krijg ik knikkende knieën. Het pad doet me een beetje denken aan het einde van Angels Landing, maar op een één of andere manier heb ik hier enorm veel moeite mee. Gelukkig weet ik het kruis op de top te bereiken, alleen blijf ik laag bij de grond. De weg terug naar beneden baart me al zorgen, waardoor ik nauwelijks kan genieten van het uitzicht. Een gevoel dat ik echt nog nooit heb gehad en hopelijk geen voorbode voor hoogtevrees. Voorzichtig en zeer langzaam ga ik weer naar beneden. Als we terug in het Bergstation zijn heb ik wel even een biertje en een Weisswurst verdient.

Ik heb geen hoogtevrees, maar ineens krijg ik knikkende knieën.

De volgende stop is het Schloss Neuschwanstein en mijn moeder en ik gaan even uit elkaar. Mijn moeder gaat met de Tegelbergbahn weer naar beneden en zal vanaf hier naar het kasteel wandelen waar we elkaar weer zullen tegenkomen. Ik blijf namelijk op de Tegelberg maar zal afdalen naar het kasteel via de Marienbrückenweg. Deze trail staat omschreven als een zware wandeling en is ongeveer 6 kilometer lang. Het eerste gedeelte is nog lastig vanwege de sneeuw, maar naarmate ik afdaal wordt het steeds gemakkelijker. Onderweg kan ik genieten van meerdere fantastische uitzichtpunten op het bergachtige landschap en later ook op verschillende uitzichtpunten op het Schloss Neuschwanstein. Uiteindelijk bereik ik de Marienbrücke waar ik mijn moeder ook weer tegenkom. Bij de Marienbrücke staat een enorme rij aan mensen. Toch een beetje vreemd in coronatijd, maar vanaf de brug heb je het mooiste uitzicht op het kasteel.

Het Schloss Neuschwanstein is één van de meest populaire toeristische attracties van Duitsland. Koning Ludwig II liet het kasteel in de 19e eeuw bouwen. Hij was helemaal gek van sprookjes en wilde als koning natuurlijk leven in zo’n prachtig kasteel. Het leger interesseerde hem niet zo veel en daarom werd hij als onbekwaam geacht en door de regering afgezet. Een dag later werd zijn levenloze lichaam gevonden. Zes weken na zijn dood werd het kasteel al geopend voor bezoekers. Inmiddels trekt het kasteel jaarlijks meer dan 1,3 miljoen bezoekers. Daarnaast deed dit prachtige bouwwerk dienst als inspiratie van het kasteel van Doornroosje in Disneyland. Natuurlijk willen we het kasteel een bezoek brengen, maar helaas hebben we geen kaartjes kunnen regelen. We moeten het dus doen met de buitenzijde van het kasteel, wat overigens helemaal geen straf is.

Het Schloss Neuschwanstein is één van de populairste attracties van Duitsland. Jaarlijks bezoeken meer dan 1,3 miljoen mensen dit sprookjesachtige kasteel.

De bergen hebben een grote aantrekkingskracht op ons tijdens deze trip. We zijn in de buurt van de Zugspitze, met 2962 meter de hoogste berg van Duitsland. Uiteraard kunnen we het niet overslaan om op dak van Duitsland te staan. We rijden naar Garmisch-Partenkirchen en kopen bij de Zugspitzebahn direct een combi-ticket voor de Zugspitze en de Alpspitze. Met een hypermoderne kabelbaan gaan we omhoog en alleen dit ritje is al een belevenis op zich. Het is bewonderingswaardig hoe mensen het voor elkaar hebben gekregen om zo’n kabelbaan te bouwen.

Met een hoogte van 2962 meter is de Zugspitze de hoogste berg van Duitsland.

Eindpunt van de kabelbaan is de Panorama Lounge. In dit gebouw zit een restaurant, kiosk, een klein museum en er worden allerlei activiteiten gehouden. Mooier is echter het 360 graden uitzicht vanaf het platform. Overal om ons heen zien we de besneeuwde bergtoppen die in combinatie met het dramatische wolkendek uiterst fotogeniek zijn. Er ligt bovenop de berg een enorm pak sneeuw, die zelfs in de zomer nog blijft liggen. Op de flanken van de berg liggen drie gletsjers. Normaal gesproken zou het hier wemelen van wintersporters, maar in deze tijden is het behoorlijk rustig. Met een andere kabelbaan, de Gletscherbahn, dalen we af om een korte wandeling te maken over de gletsjer en we bezoeken ook het Oostenrijkse deel van de berg. De Zugspitze ligt namelijk deels in dit land en is ook bereikbaar vanuit Oostenrijk.

De tijd vliegt voorbij op de Zugspitze, dus we dalen met de kabelbaan weer af naar beneden. We hebben immers een combiticket om ook de Alpspitze te bezoeken. Om hier te komen moeten we een klein stukje rijden. Hoewel het behoorlijk rustig was bij de Zugspitze, waren er nog voldoende mensen hier. Bij de Alpsitze is het behoorlijk rustig en we delen de kabelbaanlift slecht met één andere persoon. De Alpspitze is 2628 meter hoog en daarmee slechts 334 meter kleiner dan de Zugspitze. De berg heeft een piramidevormige top wat de berg zo iconisch maakt.

Bovenop de Alpspitze heeft men een uitkijkplatform gebouwd, de Alpspix. Dit platform is een x-vormige constructie en steekt 13 meter over de rand van de rotsen. Wanneer je op dit platform staat, kijk je dus meer dan 1000 meter de diepte in. Bij goed weer heb je uitzicht op het Loisachstal, Hölental en de Zugspitze. Het is een bijzondere constructie.

Aan het einde van de middag maken we nog een wandeling door Garmisch-Partenkirchen. Deze plaats ontstond in 1935 toen Adolf Hitler Garmisch en Partenkirchen samenvoegde om de Olympische Winterspelen te kunnen organiseren. Hierdoor dankte deze plaats bekendheid als wintersportplaats. Tegenwoordig is Garmisch-Partenkirchen minder belangrijk geworden als wintersportplaats, maar is het een centrum voor gezondheidstoerisme. Natuurlijk is Garmisch-Partenkirchen een goede uitvalsbasis om de bergachtige omgeving te verkennen. Het stadje zelf heeft een rijke cultuur. Er is niet echt een centrum te vinden, omdat twee plaatsen werden samengevoegd. Je vindt er allerlei antiekwinkels, souvenirwinkels en galerieën. De meeste huizen zijn voorzien van prachtige schilderingen en met de bergen op de achtergrond is het absoluut de moeite waard om hier eens doorheen te lopen.

Op de terugweg naar ons hotel in Schwangau maken we een stop bij de Ettaler Klosterbrauerei. Ik bestel hier een rijk gevulde broodplank die echt heerlijk smaakt. De afgelopen dagen hebben we sowieso heerlijk kunnen eten, de Beierse keuken is echt heerlijk. Hoewel onze reis er eigenlijk anders uit zou zien, kunnen we terugkijken op een geslaagde trip. Grote kans dat ik hier nog eens terug zal komen.