Reisverslag Bolivia #2: Op zoek naar de jaguar

Om 8.30 staat Nick voor de deur met een mooie 4×4 truck. Samen met Nick gaan ook de chauffeur José en onze kokkin Nathalie mee op reis. Na ons akkefietje met de mensen van het hostel zijn we blij dat we kunnen vertrekken. We laden onze backpacks in de auto en maken ons op voor een lange rit naar het Parque Nacional Gran Chaco del Kaa-Iya. Tijdens de rit zien we al vluchtig enkele dieren zoals de capibara en struisvogels. Onderweg maakt Nick ons al behoorlijk ‘lekker’ met foto’s van zijn voorgaande tours. Prachtige foto’s van jaguars, poema’s en tapirs. Maar Nick vertelt ook over de problemen die deze wilde beesten kennen. De regering van Bolivia heeft weinig respect voor de natuur en is van plan om vele stukken bos te kappen en er zijn plannen om een weg aan te leggen in het Nationale Park dat we gaan bezoeken. Dit is voor de dieren funest. Daarnaast zijn er ook genoeg boeren die de jaguars willen doden omdat ze hun koeien aanvallen. De toekomst van deze prachtdieren ziet er niet rooskleurig uit. Na 260 kilometer te hebben gereden nemen we in Santiago de Chiquito een lunchpauze. Bij een, voor Boliviaanse begrippen, zeer luxe hotel stappen we naar binnen. We krijgen hier een heerlijk versgeperst sapje en daarbij neem ik een heerlijk gerecht met pikante kip.

Na de lunch moeten we nog zo’n 90 kilometer rijden. De geasfalteerde weg heeft inmiddels plaats gemaakt voor een zanderige weg, waardoor we iets minder hard kunnen rijden. Maar het landschap is inmiddels ook al verandert. Geen dorpen meer, maar droogbossen. Het is hier heet, stoffig en er is niets te beleven. Dan staan we opeens stil voor een hek. Dit is het begin van het Parque Nacional Gran Chaco del Kaa-Iya. Hier zullen we de komende vier dagen op zoek gaan naar wildlife.

Vanuit hier moeten we nog een half uur rijden naar onze slaapplek, een soort rangerstation waar mensen van het gasbedrijf overnachten. Ja, een gasbedrijf. Midden in het park wordt namelijk gas gewonnen en er loopt een enorme gaspijp door het park. Het klinkt niet bepaald romantisch, maar in principe zul je hier weinig van merken.

Eenmaal aangekomen bij onze rangerstation, blijkt dat de ranger zelf op pad is en 100 kilometer van ons vandaan is. En laat hem nou net de sleutel hebben. Wij kunnen dus niet naar binnen om onze spullen te droppen. Terwijl Nick met zijn satelliettelefoon contact zoekt met de ranger, besluit onze chauffeur José om via de airco ‘in te breken’. Het lukt hem ook nog en de deur gaat open. Dus hier laten wij onze spullen de komende dagen?! Geen fijn gevoel als inbreken zo gemakkelijk is. Als we de airco aanzetten in onze kamer, begeeft het apparaat het na enkele minuten. Het blijkt dat de generator kapot is. Het is te hopen dat deze snel gemaakt gaat worden, want het is bloedheet.

Na een korte pauze beginnen we tegen het einde van de middag aan onze eerste ‘gamedrive’. Met de auto rijden we dieper het park in en volgen we de pijplijn, die overigens niet te zien is. Vooraf dachten we dat we in een soort jungle terecht zouden komen, maar het landschap hier is droog en dor. Er loopt een lange weg door het park, met daaromheen dus deze droogbossen. Toch is niet gemakkelijk om hier dieren te spotten, want na enkele uren rijden zien we op enkele vogels na geen dieren. Inmiddels is het ook donker geworden en moeten we iets meer gaan letten op de ogen in de verte. Ineens ziet Nick iets op de weg en laat hij José stoppen. Nick stapt uit en zegt dat we ook moeten uitstappen, want hij ziet een tarantula. Op het moment dat ik uitstap vliegt er ineens een enorm beest op de tarantula af en steekt de spin. Vervolgens vliegt het beest weer weg en gaat hij iets verderop op een struik wachten. Het was een Tarantula Hawk. Deze enorme wesp heeft de tarantula gestoken en daarmee verlamd. De tarantula kan niet meer bewegen. Wanneer wij weg zullen gaan, zal de Tarantula Hawk terugkomen om de spin mee te nemen en eitjes te leggen in de spin. De larven die uit de eitjes komen zullen de spin inwendig opeten en de tarantula zal sterven. Overigens staat een steek van deze Tarantula Hawk op de tweede plek van meest pijnlijke insectenbeten. Ook pijnlijk zijn overigens de gigantische hoeveelheid muggen die ineens om ons heen zoemen. Deze muggen zijn op oorlogspad, want ze steken direct. Binnen enkele secondes zijn we allemaal compleet lek geprikt en ondanks dat we de deuren van de auto direct dicht hebben gedaan, vliegen er tientallen muggen in de auto.

We rijden verder en zijn veelal bezig om de muggen uit de auto te jagen. Ondertussen ziet Nick in een plasje langs de weg pootafdrukken. Verse afdrukken van een tapir. ‘Damn, we’re too late’ zegt hij. Iets verderop nog meer pootafdrukken, ditmaal een jaguar. ‘Those were fresh!’. Het lijkt erop dat we vandaag geen geluk hebben. We keren om en rijden terug naar het rangerstation. Weer ziet Nick iets op de weg, ditmaal een mooie slang dat zich over de weg kronkelt. De slang is zwart en heeft een witte band rondom zijn kop en blijkt een jonge pseudoboa nigra te zijn. Enkele kilometers voor ons rangerstation ziet Nick twee groene ogen op de weg, het blijkt een ocelot te zijn. Helaas ziet van ons allen alleen Lianne een schim de bosjes in vertrekken. Een ocelot had zij hier echter nooit uit gehaald. We zijn 22.30 terug en gaan dan pas beginnen aan ons avondeten. Nathalie heeft zich uitgesloofd en heeft cordon bleu gemaakt. De generator is echter nog niet gerepareerd. We hebben geen licht en dus ook nog steeds geen airco. Het zal afzien worden deze nacht. We hebben geluk dat we om 4.00 al zullen opstaan.

Ik slaap deze nacht prima, maar de andere hebben meer moeite gehad om in slaap te komen. Voor hen was het daarom een korte nacht. Ook Nick had het zo warm dat hij nauwelijks geslapen heeft. Hopelijk is hij scherp genoeg om voor ons dieren te spotten. We rijden de weg weer af en gaan nu richting het gasbedrijf dat ongeveer 120 kilometer verderop gelegen is. Nabij het gasbedrijf worden vaak jaguars gezien en via cameravallen zijn ze ook vaak op de gevoelige plaat vastgelegd. Al snel ziet Nick weer pootafdrukken langs de kant van de weg. Ja, het was van een ocelot of een poema. Enkele minuten later ziet Nick weer iets: een konijn dat opgegeten is, vast door een ocelot denkt hij. Hij pakt een stuk van de grond af en laat het ons zien. “No wait, this was an ocelot”. Gezien de haren van het stukje wat nog op de grond lag is op deze plek dus een ocelot opgegeten. Dat kan alleen maar door een jaguar of een poema zijn geweest.

Iets verderop hebben we meer geluk; een armadillo schiet voor onze auto weg. Nick rent de auto uit en pakt het dier vast zodat wij het beter kunnen bekijken. Het maakt een soort knorrend geluid, super gaaf. Ook wij mogen het dier even optillen. Fantastisch, wat een beestje. Nadat we het dier goed hebben kunnen bekijken laten we het weer de bosjes in rennen. Een goed begin van de dag!

Daarna nog meer pootafdrukken. ‘Those are fresh, we’re too late”. Iets verderop weer verse pootafdrukken in de modder. “Damn, that was a jaguar, damn we’re too late”. Weer iets verder nog meer pootjes, maar je raadt het al: “Shit, too late”. Ergens kan ik de humor er wel van inzien. Nick is misschien nog wel fanatieker dan ons in het spotten van dieren. Het goede teken is ook dat ze er in ieder geval zijn. Gelukkig zien we wel een schildpad midden op de weg, die we veilig langs de kant van de weg zetten. Hier dier blijkt enorm cameraschuw te zijn, want het kopje komt niet uit zijn schild.

In de loop van de ochtend bereiken we het gasbedrijf. Ineens doemt een enorme werkplaats met pijpen en leidingen op waar vele mensen aan het werk zijn. Vanuit hier is het niet ver naar het vliegveld waar we op zoek gaan naar de cameravallen. We lopen het vliegveld over. Nick vertelt dat dit vliegveld er nog beter uit ziet dan het vliegveld van Rurrenabaque, waar we later tijdens onze reis naartoe zullen vliegen. Dat klinkt niet bepaald hoopvol. In de bossen langs het vliegveld staan de cameravallen. Voordat we de foto’s gaan bekijken, checkt Nick nog de pijpleiding in de grond. Al meerdere malen heeft hij een jaguar hierin zien liggen, maar vandaag zijn ze leeg. Nick pakt zijn laptop en bekijkt de foto’s die de cameravallen hebben geschoten.

We zien enkele vogels, herten en vossen. En ja, ook de jaguar komt enkele malen voorbij. Nog geen week geleden heeft dit machtige dier hier gelopen. Ook een poema en ocelot komen zijn vastgelegd. Ook aan de andere zijde van het vliegveld controleren we de cameravallen.

Daarna rijden we nog enkele minuten met de auto en leggen we een stukje te voet af. Inmiddels brandt de zon al aardig en het is nog niet eens middag. We lopen naar een plas met water langs de kant van de weg. Tapirs hebben hier niet zo lang geleden nog gelopen, want de pootafdrukken zijn te zien op de modderige grond. Inmiddels hoor ik de woorden alweer in mijn hoofd dat we te laat zijn. Rondom het water is het stil, alleen enkele kleine kikkers zo groot als een nagel, zijn hier te zien.

We stappen weer in de auto en rijden terug naar het gasbedrijf. Hier hebben we een lunch en gaan we de komende uren even chillen. Het is in de middag immers te heet, waardoor we sowieso geen dieren zullen spotten. José en Nick gaan na het eten slapen. Ook Lianne en Thijs wagen een poging om wat slaap in te halen, terwijl Noreen en ik samen met een ranger een potje Yahtzee spelen. Ook vermaak ik me met de enorme leguanen die zich af en toe even laten zien. Wanneer er truckers het gasbedrijf binnen rijden vraagt Nick vraagt aan hen of ze iets hebben gezien op hun weg hierheen. Mijn Spaans is niet heel goed, maar ik hoor met enige regelmaat dat deze mensen jaguars en poema’s hebben gezien deze ochtend.

Rond 16.00 maken we weer aanstalten om verder te rijden. Onderweg passeren enkele mensen ons en zij vertellen ook dat ze een jaguar hebben gezien. Inmiddels begint mijn hoop een beetje weg te ebben. Het lijkt erop dat wij overal te laat zijn en dat we het geluk niet met ons mee hebben. Maar Nick vertelt dat hij soms uren of zelfs dagen niets ziet en daarna ineens het ene na het andere dier spot. En hij krijgt ineens gelijk, want in de verte zien we een tapir. Het is ver weg, maar het is inderdaad een tapir. Gezien de stand van de wind heeft het dier ons direct door en duikt het al snel de bosjes in.

Vervolgens zien we langs de kant van de weg nog een schildpad. Wat we op dat moment echter niet zien is dat het dier een enorme stekel van een plant in zijn nekje heeft en bloed. We hadden de stekel eruit kunnen halen en het arme beestje kunnen helpen…. Jammer genoeg komen we er pas later achter wanneer we foto’s terugkijken.

Niet veel verder rijdt José weer bijna over een slang heen. Het is dat Nick het weer op tijd ziet en José laat remmen. Ditmaal een zwarte slang met met rode en witte banen. Het blijkt een coral snake te zijn.

Inmiddels wordt het weer langzaam donker en kunnen we ons weer gaan richten op de reflecterende ogen op de weg. Ineens twee lichtjes. Ik spring op, zelfs Nick denkt dat het iets is. Maar als we iets verder rijden blijken het de koplampen te zijn van een auto. Helaas. Wanneer de auto ons passeert, geven de mannen aan dat ze vijf kilometer terug een jaguar hebben gezien. Ja ja, denk ik. Nick vraagt José om snel door te rijden. Na die vijf kilometer zien wij natuurlijk geen jaguar. Terwijl José heel langzaam rijdt en wij met onze zaklampen in de bosjes schijnen lijken we weer te laat te zijn. Maar dan, iets verderop. Twee groene ogen. En groene ogen betekenen een grote kat. En ja hoor, daar op de weg ligt een jaguar. Het is ver weg en heel goed zien we het niet, maar dan ineens staat het op en schiet het snel de bosjes in. Direct rijden we er met de auto heen. Mijn hart klopt in mijn keel. We speuren de bosjes af en daar tussen de bladeren zit de jaguar. Goed verscholen, zo goed verscholen dat ik het met de videocamera niet meer kan vinden. Nick speurt het dier nog na, imiteert het geluid van een jaguar, maar het blijkt weggelopen te zijn. Enthousiast geeft hij ons een high-five. We hebben een jaguar gezien! Misschien niet de beste of mooiste sighting en helaas hebben we het dier ook niet goed kunnen vastleggen, maar met onze eigen ogen hebben we een jaguar gezien. En dat betekent ook dat Nick ons zal trakteren op een lekker koud biertje.

Maar nog geen kwartier later weer twee ogen op de weg. Geen jaguar dit keer, maar een poema! Het dier ligt midden op de weg te chillen en we kunnen het stukken beter zien dan de jaguar zojuist. Hij staat op en keert ons de rug toe. Het loopt rustig voor onze auto uit, draait enkele malen het hoofd en verdwijnt daarna rustig de bosjes in. Hoe geweldig is dit?! Laat dat bier maken komen! Wanneer we aankomen bij het rangerstation is de generator weer gemaakt. Er is licht en we kunnen de airco aanzetten in onze kamer. Nathalie heeft weer een geweldige maaltijd voor ons klaargemaakt en ondanks dat we 18 uur onderweg zijn geweest smaken de koude biertjes fantastisch.

We hebben nog twee dagen, waarvan één volle dag in het Parque Nacional Gran Chaco Kaa-Iya. En zullen we nog meer geweldige momenten meemaken? Dat kun je lezen in mijn volgende blog.