Reisverslag Bolivia #7: Door het Amazonegebied struinen

Wanneer we kunnen boarden en ons vliegtuig zien, moeten we even slikken. Het is een klein propellervliegtuigje. Het biedt plaats aan 19 mensen en we moeten gebukt door het toestel lopen om onze plek te zoeken. Ik zie de schrik toeslaan bij Lianne en Noreen.

Wanneer we de lucht in gaan voelen we iedere beweging die het vliegtuig maakt. Bij een klein beetje turbulentie dondert het vliegtuig enkele meters naar beneden en gillen de andere passagiers. Noreen heeft de stoel stevig vast en wanneer ze die los laat staat er een complete handafdruk op de leren bekleding. Lianne weet niet of ze moet lachen of huilen en vraagt me haar gerust te stellen. Thijs probeert haar te kalmeren, maar begint langzaam ook wit te zien wanneer het vliegtuig weer eens heen en weer schommelt en enkele meters naar beneden kukelt. Ik vermaak me wel met al die mensen om me heen. Wanneer we Rurrenabaque naderen, zien we een glimp van de enorme jungle. De landing is prima ondanks de gravel landingsbaan. Voor de andere 18 passagiers is de horror-vlucht teneinde.

Een chauffeur wacht ons op en brengt ons naar het kantoor van Berraco del Madidi. Op aanraden van Nick hebben we hier geboekt. Hij kent de eigenaar Pedro goed en hij zou een uitstekend oog hebben voor wildlife. We zullen de komende nachten midden in de jungle overnachten in tenten. We hebben goede hoop dat we hier veel dieren zullen zien. Bij het kantoor wacht Pedro ons op en bevestigen we onze reserveringen. Ondertussen gaat Thijs achterop de scooter nog enkele biertjes halen, want in de jungle hebben we straks geen voorzieningen. Wanneer hij terug is lopen we naar ons bootje.

Bij de rivier zien we gelijk dat het gisteren inderdaad noodweer is geweest. Het water is extreem wild, compleet bruin van kleur en er drijven enorm veel bomen in de stroming. We klimmen in het bootje en gaan tegen de stroming in naar onze bestemming. Het zal een tocht zijn van ruim 6 uur en door de sterkte tegenstroming zal het nog iets langer duren. Er is een grote kans dat we aan de oevers ook wildlife zullen spotten. Langs de oevers zien we wel enkele vogels waaronder reigers, horned screamers en ooievaars. Bij een kleirots zien we ook enkele parkietjes hun nestjes in vliegen. Maar grotere dieren zien we niet.

De omgeving is prachtig. Overal zien we groen en in de verte bergen die boven het bladerdek torenen. Maar na enkele uurtjes varen beginnen we langzaam een beetje in te dutten. Pedro is niet echt een hele spraakzame man, waardoor er niet heel veel gecommuniceerd wordt. Het is daarom prettig als we bij een eilandje een stop maken voor een lunch. Kip met rijst en een aardappel samen met een glaasje cola gaan er goed in. Maar ook na het eten vallen de ogen steeds dicht. Het is fijn dat we tegen de middag arriveren in ons kamp.

Pedro begeleidt ons naar onze tenten. De tenten staan midden tussen de diepe jungle en we moeten vijf minuten lopen alvorens we onze tent bereiken. Het geeft aan hoe groot deze ecolodge is. Er is een gemeenschappelijke ruimte waar we kunnen chillen en waar we zullen eten, er is een hutje waar de toiletten en douches zijn en in totaal zijn er vier tenten. Hier is het even back to basic. Geen warm water en geen stroom, al kan de generator af en toe wel even aan.

Als we onze spullen in de tent hebben gelegd en we ons hebben omgekleed maken we ons op voor onze eerste hike. Pedro geeft ons laarzen en we beginnen aan onze eerste wandeling. Vanuit de gemeenschappelijke ruimte lopen we over een pad de jungle in. Maar tijdens onze eerste hike zien we helaas geen dieren. We keren terug naar onze ecocamp en zoeken na het eten onze tent op.

De volgende dag gaan we na het ontbijt weer op pad. Al snel zien we enkele ara’s. Ze vallen behoorlijk op door hun krijsende geluiden en het feit dat ze allerlei vruchten op de grond gooien.

Naast de kleurrijke ara’s spotten we ook enkele toekans.

Dat er ook grotere dieren leven blijkt even later wanneer we een schedel vinden van een wild zwijn. Een jaguar heeft het dier gevangen en opgegeten. Maar tijdens deze wandeling zien wij op de ara’s en toekans na, geen andere dieren.

In de middag wandelen we naar een uitzichtplatform. Vanaf hier kijken we uit over een kleine waterpoel waar met een beetje geluk dieren komen drinken. De wandeling begint goed, want al snel zien we een enorme vogel voor ons wegvliegen en in een boom landen. Het blijkt een briluil te zijn. Goed gecamoufleerd kijkt de uil ons van een afstand aan.

Iets verderop ziet Pedro de kop van een slang uit het bladerdek steken. Pijlsnel schiet hij even later weg in een dode boomstronk.

Na een klein uurtje bereiken we de waterpoel en klimmen het platform op. Hier staan tuinstoelen voor ons waar we comfortabel op kunnen zitten. We moeten stil zijn, want er zijn behoorlijk wat kanariepietjes in de buurt. Al snel spotten we de vogeltjes bij een grote boomstam. Niet veel later komen er enkele ara’s overgevlogen. Zij zoeken precies dezelfde boomstam op en jagen de kanariepietjes weg.

Wanneer het langzaam donkerder wordt, zijn de vogels inmiddels verdwenen en komen de muggen. Terwijl wij stil wachten op dieren worden we compleet lek geprikt door honderden muggen die om ons heen zoemen. Dan ineens een knorrend geluid, het lijkt erg dichtbij en achter ons te zijn. Wanneer we omdraaien moeten we even lachen want Pedro is in slaap gevallen. Er lijkt niet veel te gebeuren totdat er ineens een grote vogel land. Het is een Blue Throated Piping Guan. Uiterst voorzichtig zoekt hij naar een veilige plaats waar ie voedsel kan vinden. Het blijft stil terwijl we de vogel nauwlettend in de gaten houden. Ineens schrikt de Piping Guan ergens van en vliegt het een boom in. Waarvan de vogel schrok is niet duidelijk, maar er is geen ander dier in de buurt. Er landen nog twee Piping Guan’s enkele minuten later, tot het erg donker begint te worden. We keren daarom terug naar onze ecocamp.

De volgende dag heeft Pedro een mooie hike voor ons verzonnen. We stappen een bootje in en worden aan de andere zijde van het water afgezet. Via een steile, modderige helling moeten we omhoog klimmen. Het is nu al pittig en we zijn geeneens begonnen. Van een pad is absoluut geen sprake meer. Verderop moeten we via losliggende stenen omhoog klauteren. Pedro is al boven als Thijs omhoog klautert. Dan een zucht en stenen die naar beneden rollen. Thijs is uitgegleden en probeert zich bungelend aan wat takken weer op te trekken en dat is uiteraard zeer vermakelijk. Noreen’s eerste vraag is of de camera niet beschadigd is. Mooi vermaak in de jungle.

Het Amazonegebied is behoorlijk dichtbegroeid. Hierdoor is het lastig om dieren waar te nemen. Wij weten ook niet waar we precies op moeten letten als we door een jungle lopen. Gelukkig laten enkele dieren van zich horen. De oropendola is vocaal geweldig. Zijn karakteristieke geluid is een luide, diepe, in toonhoogte oplopende ‘klokkende’ of ‘gorgelende’ roller. Fantastisch om te horen.  Hierdoor spotten we de vogel, hoog in de bomen ook vrij snel. Het is een Olive Oropendola, herkenbaar aan de olijfkleurige veren met gele kleuren.

Terwijl we omhoog kijken, rennen Pedro, Noreen en Thijs ineens weg. Lianne en ik staan enkele meters terug te kijken en weten niet waarom ze ineens wegrennen. Tot we een boel beestjes rond zien vliegen. Wespen of iets wat erop lijkt. Volle vaart rennen we de anderen achterna en worden niet gestoken.

Pedro neemt ons door rivieren, kleine watervallen en diepe kloven mee. Hoewel we vooraf hadden gehoopt op het spotten van dieren, kunnen we dat inmiddels een plaats geven. Momenteel hiken wij door het ruige Amazone gebied waar misschien nog nooit iemand anders heeft gelopen. Het heeft iets speciaals, iets unieks en het is eigenlijk erg gaaf. We klauteren over boomstammen, trekken ons via boomwortels steile hellingen op en banen ons een weg door takken en bladeren.

Af en toe maken we ook kennis met de bizarre planten en bomen. Zo staan we bijvoorbeeld stil bij een boom die een soort vloeistof afscheidt. De geur is heerlijk, het lijkt wel een duur parfum merk. Ook zien we door al het groen ineens een enorm boom met heel veel felgele bloemen. Ook komen we een boom tegen waar de takken smaken naar kauwgom. De jungle heeft zoveel geheimen voor onze Westerse cultuur.

Toch zien we ook dieren. Naast de ara’s en toekans zien we ineens ook enkele slingerapen in de top van de bomen klimmen. Ze zijn erg ver weg. Om een goede foto te maken lopen Noreen en ik Pedro achterna terwijl Lianne en Thijs blijven staan. Terwijl we omhoog kijken en de beste plek zoeken voor een goede foto, lopen we steeds verder van de achterblijvers af. Wanneer de apen verdwenen zijn, hebben wij geen flauw benul waar we zijn en waar de andere zijn. Het duurt een klein kwartier alvorens we ze weer bereiken. Het geeft maar weer aan hoe belangrijk het is om bij elkaar te blijven.

Na de slingerapen zien we ook nog enkele brulapen. Deze machtige beesten maken zulke geweldige geluiden, zeker in de ochtend of tegen de avond. Je kunt ze van kilometers ver horen.

Na enkele uren door de jungle struinen, komen we weer aan bij de rivier. Onze laarzen zijn compleet bruin van de modder, we zijn bezweet en het was soms vrij pittig. Maar wat een geweldige ervaring was dit. We hebben kennis kunnen maken met een klein stuk van het enorme Amazonegebied zoals het hele gebied er ooit uit moet hebben gezien.

We zijn redelijk gesloopt van de tocht en rusten in de tent of hangstoelen even uit terwijl onze kleren drogen in de zon.

In de late middag maken we nog een hike. Pedro is benieuwd hoeveel we inmiddels hebben geleerd en test ons uit. Wanneer Pedro enkele wilde zwijnen hoort, wijken we weer af van het pad. Door de takjes en bladeren hebben we waarschijnlijk veel te veel geluid gemaakt en zijn de dieren alweer verdwenen. Nu we behoorlijk van het pad zijn afgeweken, vraagt Pedro ons om de weg weer terug te vinden. Het viel me de hele tijd al op dat hij takjes omknikt tijdens het lopen. Dit doet Pedro niet voor niets, het zijn de ‘broodkruimels’ naar huis. Als eerste probeer ik de weg terug te vinden. Maar na verloop van tijd zie ik overal omgeknikte takjes en loop ik al de verkeerde kant uit. Ook Thijs kan het pad niet terug vinden. Lianne doet het stukken beter, maar we kunnen stellen dat we behoorlijk hebben gefaald. Wij zouden compleet verdwalen zonder gids.

Inmiddels is Pedro een stuk losser geworden. Hij vertelt meer en meer en we kunnen eigenlijk best met hem lachen. Zeer spraakzaam was hij niet de eerdere dagen. Zelfs bij het eten komt hij nog even bij ons zitten en vertelt hij wat meer over zichzelf. Dat hij is geboren in een community, nog verder de rivier op. Dat hij architect was in Spanje en daar enkele jaren heeft gewoond. Met de ervaring die hij daar heeft opgedaan, heeft hij Berraco del Madidi opgebouwd. De huisjes die we zien, heeft hij allemaal zelf opgebouwd. Knap, en het is een goede vent!

Het is helaas weer tijd om de jungle achter ons te laten. Het personeel gaat met ons mee terug naar Rurrenabaque. De tocht terug is met de stroming mee, dus zal een stuk sneller zijn. Halverwege maken we nog wel een stop om naar de claylick te gaan. Vanaf een platform kijken we uit op een enorme rots waar honderden ara’s en parkietjes hun holletjes hebben. Zo nu en dan vliegt een ara uit het holletje of komen ze weer terug. Een geweldig schouwspel en een mooie afsluiter van onze avonturen in de diepe jungle van Bolivia. In de middag zijn we terug in Rurrenabaque.

Hoe onze trip afloopt lezen jullie in het volgende verslag.