Mijn avontuurlijke roadtrip door Kirgizië met De Verdwaalde Jongens

De roadtrip stond eigenlijk gepland voor 2020, maar door corona werd de reis uitgesteld naar 2021. Ook vlak voor vertrek bleef het spannend, met oplopende besmettingen in Nederland. Gelukkig kregen we uiteindelijk een definitieve ‘go’. Met een negatieve PCR-test en een vaccinatiebewijs op zak kon het avontuur eindelijk beginnen.

We vlogen via Moskou naar Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië. Die avond maakten we kennis met onze gidsen en de rest van de groep. In totaal deden veertien mensen mee aan deze editie, verdeeld in duo’s: Joris en ik, de broertjes, de vriendinnen, broer en zus, vader en dochter, het koppel en de twee maten. Jos en Yme van De Verdwaalde Jongens waren erbij, samen met onze Kirgizische gids Umar. Vanaf de eerste avond was er een goede klik in de groep. Wat hebben we gelachen.

Onze Bukhanka voor de komende weken

Omdat ieder team uit een duo bestond, was het nog even afwachten welke auto we zouden krijgen. Bij het startpunt stonden ze netjes op een rij: drie Bukhanka’s, drie UAZ Hunters en één Lada Niva. Zelf dacht ik dat wij met de Lada op pad zouden gaan, maar uiteindelijk kregen we een Bukhanka toegewezen. En daar was ik eigenlijk best blij mee. Dit is dé auto voor een roadtrip door Kirgizië.

De UAZ Bukhanka is een Russische klassieker die al sinds 1965 wordt gebouwd en nauwelijks is veranderd. Geen luxe, geen comfort, maar wel een onverwoestbare machine die je overal brengt. Zelfs over de meest onbegaanbare wegen. De Bukhanka doet denken aan het Volkswagenbusje, maar dan ruiger en robuuster.

Onze Bukhanka was uitgerust met alles wat we nodig hadden: een gasstel, pannen, borden, bestek, gereedschap en reserveonderdelen. En het mooiste: je kunt hem ombouwen tot een eenvoudige camper, zodat je er onderweg ook in kunt overnachten.

Een ruige start van de roadtrip

Na de overhandiging van het roadbook en een korte uitleg over onze bus voeren we het eerste coördinaat in op onze telefoon. De roadtrip kan beginnen. De komende twee weken rijden we kriskras door het land.

Nog voor we goed en wel op weg zijn, staat het eerste team al stil. De Hunter van broer en zus wil niet meer starten. Tijd om elkaar te helpen. Met startkabels krijgen we de auto weer aan de praat. Helaas blijkt de accu niet verbonden met de dynamo, dus het probleem is nog niet opgelost. En dit zou zeker niet het enige technische mankement blijven.

Elders in de groep ramt een auto met glad weer zijn achterkant eruit, bij een ander team vliegt onderweg de uitlaat eraf. Eén bus komt vast te zitten in een rivier en verzuipt de motor. En natuurlijk zijn er ook meerdere lekke banden. Zelfs onze Bukhanka blijft niet gespaard. Op een enorme lege parkeerplaats weet iemand het voor elkaar te krijgen om onze bus te rammen. Maar dit hoort er allemaal bij. Dit is een roadtrip door Kirgizië.

Dagelijks wisselende landschappen

Onderweg maken we kennis met het indrukwekkende landschap van Kirgizië. Elke dag rijden we door een totaal ander decor. In de eerste dagen doorkruisen we bergachtige graslanden waar paarden, koeien, schapen en yaks vrij rondlopen.

Verspreid over de valleien wonen families in traditionele joerten, ver van de bewoonde wereld en volledig zelfvoorzienend. We verstaan elkaar niet, maar de lokale bevolking is oprecht vriendelijk. Met handen en voeten, of een vertaalapp op je telefoon, lukt het altijd om contact te maken.

Slapen in een joert, tent of busje

Tijdens de reis overnachten we op de meest uiteenlopende plekken. Meerdere keren slapen we in een traditionele joert, maar ook aan de oevers van wilde rivieren, bij prachtige bergmeren, in een groen dal of aan de voet van de imposante Lenin Peak. Als er geen joert beschikbaar is, zetten we onze tent op. Eén keer slapen we zelfs in onze Bukhanka, al bleek dat in de praktijk geen groot succes.

Bij aankomst op de overnachtingsplek wordt er vaak wodka getoast, drinken we biertjes of wijn, en delen we verhalen rond het kampvuur. Twee nachten verblijven we in de stad Osh, waar we eindelijk weer eens kunnen douchen en onze kleren laten wassen. ’s Avonds trekken we onze mooiste outfit aan en ontdekken we ook het uitgaansleven van Kirgizië. Een fijne afwisseling na dagen in de wildernis.

Offroad naar Lenin Peak

Via talloze haarspeldbochten stijgen we langzaam richting grotere hoogtes. Op weg naar Lenin Peak gaan we voor het eerst écht offroad. Natuurlijk willen we onze Bukhanka even testen, dus scheuren we enthousiast door de eerste modderplassen. Al snel worden de wegen zwaarder en rijden we dagenlang ver van de bewoonde wereld. Soms vragen we ons af of we überhaupt nog goed zitten.

Bij een boerderij stuurt de navigatie ons een zandpad op. Even later staan we voor een klein riviertje en een steile helling. Gelukkig zien we bandensporen van een ander team, dus we denken dat we goed zitten. Maar de helling blijkt te steil voor onze bus. Na meerdere pogingen glijden we steeds terug naar beneden.

Net als we een plan proberen te bedenken, arriveert een ander team. We besluiten de helling deels af te graven om de hoek minder steil te maken. De vriendinnen in de Lada Niva wagen het eerst en halen het nét. Daarna lukt het ons ook met de Bukhanka.

Achteraf blijkt dat we het roadbook niet goed hadden gelezen. We hadden een andere route moeten volgen, maar vertrouwden blind op de navigatie. Ach ja, een beetje avontuur hoort erbij.

Hoogtevrees, geiten en stofwolken

Avontuurlijk wordt het pas echt als we een enorme bergpas oprijden. Sommige groepsleden krijgen last van hoogtevrees. De een wil per se zelf achter het stuur blijven, de ander wordt overmand door paniek. Zelf heb ik daar geen moeite mee. Ik geniet juist van de route en het uitzicht. We rijden over meerdere bergpassen met prachtige haarspeldbochten. In de verte lijken onze teamgenoten net speelgoedautootjes.

Minder prettig is het moment waarop we getuige zijn van het slachten van een geit. Kok boru is de nationale sport van Centraal-Azië. Een soort mix van rugby en polo, maar dan met het karkas van een geit in plaats van een bal. Voor de wedstrijd wordt het dier eerst ritueel geslacht. De keel wordt doorgesneden, de poten gezaagd. Bizar om van zo dichtbij mee te maken. Kinderen staan er met hun neus bovenop, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Dan begint het spel. Twee teams te paard proberen het karkas op te pakken en in een cirkelvormige put (in ons geval een autoband) te gooien. Er wordt hard gereden, de stofwolken vliegen op en de paarden botsen op elkaar. In het winnende team lijkt een soort Messi te zitten, die keer op keer scoort. Kok boru zal nooit mijn sport worden. Helemaal als op het einde het hele team in volle galop op het publiek afstormt. Geen ereronde om vrolijk van te worden.

Over de grens en door het water

Later in de reis rijden we richting de Chinese grens. Na flinke regenval kan de rivier hier buiten haar oevers treden en de weg overspoelen. Iemand moet het water in om te testen of we erdoorheen kunnen. Gelukkig blijkt het mee te vallen. Maar zodra we wél door een ondiepe stroom moeten rijden, grijpen we onze kans. We geven gas en laten het water hoog opspatten. Niet nodig, maar wel leuk.

Een vrije dag en een hoofd vol wodka

Tijdens de reis hebben we één vrije dag waarin we de benen kunnen strekken. Ik besluit een wandeling te maken, maar beland uiteindelijk op een paard. Voor het eerst in mijn leven, en meteen moet ik een rivier oversteken. Alsof dat nog niet genoeg is, regent het die dag ook nog eens flink.

Daarbovenop heb ik nog hoofdpijn van de avond ervoor. We dronken samen met onze gastheer nét iets te veel wodka. Het werd zo gezellig dat hij ineens zijn geweer erbij haalde. En natuurlijk mochten wij, licht aangeschoten, het geweer ook nog vasthouden. Zitten we dan, met een enorme gun in een joert. Het zijn de verhalen die je nooit meer vergeet.

De mooiste rit: over de Tosor Pass

Na onze vrije dag wordt het tijd om langzaam terug te keren richting Bishkek. Op de een-na-laatste dag geeft het roadbook aan dat we 12 tot 13 uur onderweg zullen zijn. We moeten opnieuw een bergpas oversteken: de Tosor Pass. Deze route staat bekend om z’n zware terrein, met rivieren en rotsblokken zo groot als een Lada Niva. In het roadbook worden we gewaarschuwd: gebruik je gezonde verstand.

Uiteindelijk blijkt dit de mooiste rit van de hele reis te zijn. We rijden dwars door rivieren, volgen het kronkelende water tussen ruige bergen en maken een korte stop op 4000 meter hoogte.

Onze offroad-skills zijn inmiddels aardig ontwikkeld, want na nog geen uur bereiken we al het eindpunt. Geen lange rijdag dus, maar juist extra tijd om te relaxen bij een verfrissend bergmeer. Helemaal prima.

Einde van het avontuur in Bishkek

We sluiten af met een gezamenlijk diner en nemen afscheid van onze Kirgizische gids. Daarna duiken we (hoe kan het ook anders) nog één keer het nachtleven in. Onze reis door Kirgizië zit erop. Het waren intensieve weken, soms ook zwaar, maar vooral ontzettend mooi. Dit avontuur ga ik niet snel vergeten.

Vooraf hadden we geen idee van de route. Pas bij aankomst in Bishkek kregen we het roadbook overhandigd. Daarin stond per dag het eindcoördinaat, maar hoe je daar kwam, mocht je zelf bepalen.

Benieuwd welke route wij hebben gereden? In dit artikel over onze route door Kirgizië geef ik per dag een korte terugblik, aangevuld met foto’s en persoonlijke ervaringen. Let op: de route wisselt elk jaar, dus iedere editie van De Verdwaalde Jongens is uniek..

Na mijn deelname aan de editie van 2021 wist ik het zeker: dit is een avontuur dat ik nooit meer vergeet. De Verdwaalde Jongens organiseren jaarlijks meerdere edities van hun roadtrip door Kirgizië. De routes verschillen per jaar, met naast reguliere edities soms ook een extreme variant voor ervaren offroaders.

Lijkt het jou ook gaaf om dit avontuur aan te gaan? Bekijk dan de actuele reisdata en mogelijkheden op de website van De Verdwaalde Jongens. Als je besluit mee te gaan, weet ik zeker: je zult er geen spijt van krijgen.