Tempelhof

Ooit was het vliegveld Tempelhof het grootste vliegveld van heel Duitsland. Tijdens het Nazi-tijdperk werd in 1923 het vliegveld uitgebreid. Het gebouw is typerend voor de architectuur in het Derde Rijk, hoewel de adelaars, voor bij de gevel, voor de nazi-tijd dateren. De toevoegingen aan het gebouw werden ontworpen door Ernst Sagebiel in 1939.

Van juni 1948 tot mei 1949, tijdens de blokkade van West-Berlijn door de Sovjet-Unie, speelde Tempelhof een belangrijke rol gespeeld als eindpunt van de Berlijnse Luchtbrug die de Geallieerden uitvoerden onder directie van de Amerikanen. De luchtroutes boden de enige toegang tot dit gedeelte van Berlijn en haar 2 miljoen inwoners. Gedurende 320 dagen voerden militaire vliegtuigen voedsel, medicijnen en alle andere belangrijke zaken, zoals steenkool aan. De vliegtuigen, met als bijnaam Rosinenbomber, landden op Tempelhof tijdens piekmomenten om de 26 seconden. Ze maakten gebruik van de nieuwe betonnen landingsbanen, aangelegd door de Amerikanen. Dankzij deze gebeurtenis tijdens de Koude Oorlog verbeterde het imago van Tempelhof in de ogen van de Berlijnse bevolking. Het vliegveld droeg niet meer het stigma van het nazi-tijdperk maar werd een plaats met een positieve historische lading. Het ronde plein aan de voorkant van het vliegveld werd in 1951 omgedoopt in Platz der Luftbrücke.

Op 30 oktober 2008 steeg voor het laatst een vliegtuig op van Tempelhof en werd de luchthaven gesloten. Inmiddels fungeert de luchthaven als een stadspark.