Urbex: Charbonnage du Gouffre N10

Normaal gesproken ben ik redelijk discreet in het vernoemen van de locaties van de plekken die wij bezoeken. De locatie van Charbonnage du Gouffre N10 is echter snel te vinden als je op Google gaat zoeken.

In de 19e eeuw was Charleroi een belangrijk industrieel centrum voor kolenmijn- en staalindustrie. Verspreid over de stad en de omgeving vind je talloze bergen met steenkool. De vraag naar steenkool was ook groot in de jaren ‘10 van de 20e eeuw. Société des Charbonnages du Gouffre was één van de belangrijkste mijnbouwbedrijven van de provincie Henegouwen. In 1916 openden ze hun tiende kolenpunt die bekend stond als Charbonnage du Gouffre N10. Jaarlijks werd hier 145.000 ton aan steenkool gewonnen. De vraag naar steenkool nam de jaren daarop flink af. In 1963 werd er nog maar 83.000 ton steenkool gewonnen. Uiteindelijk bleek rendement van deze locatie een lager te zijn dan verwacht. Op 31 maart 1969 sloot Charbonnage du Gouffre N10 haar deuren. Enkele maanden later sloot ook de laatste kolenput en hield Société des Charbonnages du Gouffre op met bestaan.

Met het sluiten van de kolenput werd er niets gedaan met de gebouwen en het terrein. In 1979 werd de heer Heuchon eigenaar van het complex. Hij wilde een zoo maken van dit complex. Dieren werden in houten kooien ondergebracht in de leegstaande kooien. In 1982 kwam hier ook weer een einde aan. Vervolgens werden de gebouwen nog gebruikt als opslag voor bouwmaterialen.

Charbonnage du Gouffre N10 was de tiende kolenput van de mijnbouwbedrijf Société des Charbonnages du Gouffre.

Van een bruisende industriestad is geen enkele sprake meer in Charleroi. Er is veel leegstand, de stad oogt ontzettend deprimerend en is door Nederlanders zelfs ooit verkozen tot de lelijkste stad ter wereld. Voor liefhebbers van urban explorers een paradijs, want er zijn hier talloze locaties te vinden die ontdekt kunnen worden. En dus rijden wij ook richting Wallonië. Op het programma staat een bezoek aan Charbonnage du Gouffre N10. Voor urbexers een bekende locatie. Het is niet moeilijk om de exacte locatie te vinden als je de naam van deze kolenput intypt bij Google. Binnenkomen is ook een fluitje van een cent.

Maar wat kun je verwachten van een complex dat al in 1969 gesloten werd en verlaten is? De meeste panden die nu nog overeind staan werden gebouwd in 1934 en verkeren in slechte staat. Pas daarom goed op bij het betreden van de panden. Binnen is er geen enkel spoor te bekennen van de mijnbouwactiviteiten. De schachten zijn verdwenen en je kan je nauwelijks een voorstelling maken dat hier ooit een zoo moet zijn geweest. Er zouden nog enkele houten kooien te zien moeten zijn waar de dieren in zouden hebben gebleven. Wij zien alleen een gammel houten hokje in een hoekje en wat hekken met gaas.

Ondanks dat er binnen weinig te zien is zijn de panden uiterst fotogeniek. Het is alleen lastig om goed om te gaan met het licht dat via de kapotte ramen en het dak binnen valt. De grote vraag is natuurlijk: hoe lang staat dit complex nog overeind? In 2017 werd namelijk gemeld dat deze locatie omgebouwd zou gaan worden tot woningen en multifunctionele ruimtes. Tijdens ons bezoek was hier echter nog helemaal niets van te merken.

Meer urbex-avonturen teruglezen? Bekijk ons bezoek aan de IM Cooling Tower.