Urbex: Hauts-Fourneaux B

Hauts-Fourneaux B is een verlaten staalfabriek in België dat in 1962 was gebouwd. Het terrein was eigendom van Cockerill Sambre en was de grootste cokesfabriek van het land. De fabriek was tot 2008 in werking maar werd vervolgens gesloten wegens de economische crisis en de lage vraag naar staal. In 2010 werd de hoogoven opnieuw opgestart, maar al een jaar later besloot Arcelor/Mittal om de hoogovens in de stad stil te leggen. Nog altijd was er te weinig vraag naar staal en er was sprake van overproductie. Dit was een behoorlijke klap voor de vele werknemers. Ook voor de Antwerpse havenarbeiders was dit slecht nieuws. De hoogoven van HFB werd in 2014 definitief gesloten.

Wat er precies met het HFB gaat gebeuren is vooralsnog onduidelijk. Men wil in ieder geval niet direct met de sloophamer aan de slag gaan. Wie weet krijgt deze locatie ooit nog eens een nieuwe bestemming. Er wordt met een schuin oog gekeken naar de industrieterreinen in Duitsland. De voormalige ijzersmelterij van Völklingen en steenkolenmijn Zeche Zollverein zijn in de afgelopen jaren op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO zijn geplaatst. Wie weet haalt Hauts-Fourneaux B deze lijst in de toekomst ook?

Eindelijk! We gaan weer eens op pad. De laatste keer dat we een dagje urbex op de planning hadden staan was in april 2019, dus het was alweer bijna een jaar geleden. Ik heb de voorpret van het uitzoeken van de locaties en eventuele ingangen wel gemist. Ook de spanning voor het avontuur voelt weer goed. Hauts-Fourneaux B stond al eerder op ons lijstje. Een aantal jaar geleden reden we er al eens langs, maar zagen we nog flink wat beveiliging op het terrein. Aangezien we bij een andere afdeling al eens werden betrapt durfden we het risico hier nog niet te nemen. Inmiddels hadden we gelezen dat het terrein een stuk minder wordt beveiligd en dus roken we onze kans.

Met een beetje klimmen en springen zijn we al snel op het gigantische terrein van Hauts-Fourneaux B. Allereerst controleren we of er camera’s hangen, maar we kunnen niets ontdekken. We beklimmen direct de eerste trappen en komen terecht in een doolhof van leidingen en buizen waar verschillende trappen omhoog leiden. Dit is het industriële sfeertje waar ik van houd en wat mooi is om te fotograferen.

De hoogoven

Al snel bereiken we de indrukwekkende hoogoven. In de hoogovens werd ijzererts omgezet in vloeibaar ruwijzer door deze reducerend te smelten. Dit betekent dat het zuurstof uit de ertsen wordt verwijdert. Cokes en sinter zijn de grondstoffen die vanuit voorraadbunkers naar de top van de hoogoven worden gebracht en in de vultrechter worden gegoten. Dit komt terecht in een schommelgoot die de lading in de hoogoven gelijkmatig verdeelt. Onderaan de hoogoven wordt hete lucht ingeblazen met een temperatuur van 1000 tot 1200 graden Celsius. Deze hete lucht reageert met de cokes en poederkool en vormt een gas die het zuurstof uit het ijzererts onttrekt. De warmte zorgt er ook voor dat het ijzererts smelt. Het gesmolten ijzererts verzamelt zich onderaan de hoogoven en wordt afgetapt om naar de staalfabriek te vervoeren. De gassen die worden geproduceerd in de hoogoven worden via leidingen intern gebruikt al brandstof en kunnen elektriciteit produceren.

Steenkool is nodig om het ruwijzer te kunnen maken, maar deze kan niet rechtstreeks in de hoogoven worden gebruikt. De kolen moeten eerst omgezet worden in cokes. Dit gebeurt door ze in een afgesloten oven te verwarmen tot 1250 graden Celsius. Wanneer de kolen omgezet zijn tot gloeiende cokes, komen ze terecht in een bluswagen die de cokes naar de blustoren brengt. Hier worden de cokes besproeid met water. Vervolgens komen de cokes in de cokeskaai waar ze kunnen uitdampen. Via een transportband gaan de cokes naar de cokesstabilisatie waar ze worden gebroken en gezeefd zodat ze gebruikt kunnen worden in de hoogoven.

On top of the world

Aangezien er slecht weer op komst is besluiten we al snel om verder omhoog te gaan en één van de torens te beklimmen. Ik heb geen last van hoogtevrees, maar je moet er toch niet aan denken dat één van de metalen platen waar we overheen lopen het begeeft. Ook de wind maakt het behoorlijk spannend. Geheel bovenin hebben we een geweldig uitzicht over het enorme complex. We bevinden ons op een hoogte van zo’n 60 meter. Van een afstand moet het overduidelijk zijn dat wij bovenaan de toren staan, maar we fotograferen er lustig op los. Wat is dit gaaf!

We dalen af om in de verlaten panden te kijken. En dit zijn er een heleboel. We bereiken onder meer een werkplaats en beklimmen het dak van een ander gebouw waar we de industriële ovens kunnen zien.

In een grote fabriekshal stuiten we op oude turbines en enorme stalen apparaten. Enkele hiervan zitten zelfs nog in dozen verpakt en zijn dus nog nooit gebruikt. In deze hal bevindt zich ook de grootste controlekamer van het terrein. Hoewel het nog altijd indrukwekkend is om dit te zien, is deze controlekamer inmiddels flink getrashed. Het is ongelooflijk jammer dat sommige mensen het nodig vinden om alles kapot te maken. In het aangrenzende pand bereiken we de transportbanden waarmee het kool omhoog werd getransporteerd naar de cokesstabilisatie. Het verval in de gebouwen is duidelijk zichtbaar aangezien de begane grond compleet blank staat met water. We bekijken nog enkele andere transportbanden en schrikken ons rot als we ineens een wit busje zien staan achter een gebouw. Even denken we dat we betrapt zijn door de security, maar het blijkt een gesloopt busje te zijn.

Via een open raam bereiken kunnen we het hoofdkantoor in. Hier blijkt dat we niet de enigen zijn, want we zien een schim voor ons wegduiken. Later zien we nog meer urbex-fanaten. Het blijft altijd spannend om anderen tegen het lijf te lopen. Het hoofdkantoor zelf is niet echt de moeite. Alle kamers zijn volledig geplunderd en door de hevige regen blijkt ook dat het plafond zo lek als een mandje is. Door de enorme regen besluiten we om even binnen te blijven en de verschillende kamers te bekijken.

Wanneer het droog is, blijkt het dan we al ruim 7,5 uur het terrein aan het verkennen zijn. Nog altijd hebben we niet alles gezien! Voor vandaag is het wel even mooie geweest en we wandelen terug naar de auto. Hauts-Fourneaux B is een geweldige urbex locatie waar je niet snel uitgekeken bent. Jammer genoeg is er de afgelopen jaren flink wat gesloopt. Desalniettemin is dit één van de gaafste industriële complexen die we tot dusverre hebben bezocht.

Eerder bezochten we al eens een ander verlaten fabriek: S.A. des Chaudronneries Pierrou.