Urbex: Hotel Zehnpfund

Het hotel staat in een rustig stadje in de Harz. Vroeger was het een levendige industriestad. Hier werd de oudste emaillefabriek van Europa opgericht. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkten hier meer dan 4000 mensen. Toen er een treinverbinding werd aangelegd in 1862, werd deze plaats ook interessant voor toeristen. Direct naast het station werd een jaar later het Hotel Zehnpfund geopend. Dit moest het voornaamste hotel van de Harz worden. Het was zelfs het grootste zomerhotel van Duitsland met zo’n 150 kamers. In de winter was het hotel gesloten. Het stadje ligt in een dal waardoor er weinig sneeuw lag. Voor wintersport was het dus niet interessante locatie. Één van de beroemdste bezoekers van het hotel was de Duitse schrijver Theodor Fontane. Hij bezocht het hotel vier maal en schreef er onder meer zijn roman Cécile. De hotelgasten waren voornamelijk rijkere mensen. Adel, bankiers en militairen kwamen hier om vakantie te vieren. De meeste gasten kwamen uit de grote steden van Duitsland en er waren enkele buitenlanders.

Fontane schrijft in zijn boek Cécile over het uitzicht van het balkon. De bergen, het park en het weelderige groen. Maar ook beschrijft hij het grootste probleem van het hotel; de nabijgelegen industrie. Voor een kuuroord waar bezoekers willen genieten van de frisse lucht, zijn de walmende schoorstenen natuurlijk een groot probleem. Mensen die hier twee weken in de smog zitten komen terug als gerookte ham, schrijft Fontane zelfs. De industrie luidde uiteindelijk het einde van de hotelactiviteiten in. Nog voor de Eerste Wereldoorlog wordt het hotel gesloten.

Mensen wilden genieten van de frisse lucht bij dit kuuroord, maar de walmende schoorstenen van de nabijgelegen industrie waren een probleem. Hotel Zehnpfund werd nog voor de Eerste Wereldoorlog gesloten.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt het pand gebruikt als veldhospitaal. Later werd het nog een weeshuis, ziekenhuis en tijdens de DDR-periode was hier het gemeentehuis met bibliotheek gevestigd. In de winter was het alleen ontzettend moeilijk om alle kamers te verwarmen, waardoor het gemeentehuis uiteindelijk weer een andere locatie zocht. In al die jaren was er nauwelijks onderhoud gepleegd aan het gebouw. Na de val van de Muur wilde men het pand weer ombouwen tot een luxe hotel. De kosten hiervan waren zo hoog dat deze plannen niet realiseerbaar waren. In 2004 werd het gebouw aangesloten met het heilzame bronwater uit de regio met het idee om een kuurhotel te openen in 2011. Ook deze plannen werden uiteindelijk niet gerealiseerd.

Het is eigenlijk vrij bijzonder dat deze locatie onder de echte naam wordt vermeld op internet. Normaal gesproken krijgt een locatie een toepasselijke bijnaam. Dit is niet het geval bij Hotel Zehnpfund. Daarom was het voor ons vrij gemakkelijk om aan het adres te komen. Eenmaal op locatie staan we wel voor een andere opdracht. Binnenkomen. Vanaf de buitenzijde lijkt namelijk alles compleet gesloten te zijn. We bevinden ons daarnaast bij een park waar mensen hun honden uitlaten en het station ligt ook op de hoek. Even denken we dat dit een kansloze missie is, tot we toch een weg naar binnen vinden.

En zo staan we eigenlijk direct bij de oorspronkelijke ingang van het hotel. Al snel wordt ons duidelijk waarom men dit gebouw zo prachtig vind. Rijen aan prachtige zuilen sieren de ingang van het gebouw. Wat een binnenkomer. We zijn al direct onder de indruk en kunnen niet wachten om de rest van het pand te bekijken. Via de trappen wandelen we allereerst naar de eerste verdieping. Het glas in lood bij de trappen is ook opvallend. Op de eerste etage bevinden zich de kamers van het hotel. Vrijwel alle kamers zijn compleet leeg. Her en der hangen er nog wat posters aan de muur en een enkele kamer ligt vol met apparaten en papierwerk. Waarschijnlijk dat hier toch enkele mensen ooit nog hebben overnacht in één van de kamers.

Op de tweede etage bekijken we nog meer lege kamers. De gangen zijn lang, de vloer piept en kraakt. Echt spannende zaken zien we hier niet. We bekijken nog de derde etage. Hier vinden we nog meer lege kamers, maar ook dat het verval hier echt ingetreden is. In sommige kamers is duidelijk te zien dat het dak het aan het geven is. Ook zien we in een kamer nog een aantal oude deuren staan met glas in lood. Recht onder de nok zien we de takels van de kleingoederenlift. Vrij bijzonder als deze hier handmatig werden bediend.
Eenmaal terug bij de ingang beseffen we dat we de mooiste ruimte van het pand nog niet hebben gezien. We zoeken dus nogmaals alle ruimtes af en merken dat we het tussenstuk boven de oorspronkelijke ingang hebben overgeslagen. En inderdaad, hier vinden we het pronkstuk van Hotel Zehnpfund. Een grote en schitterende ruimte met zuilen en kroonluchters. De ramen zijn hier niet dichtgetimmerd, zodat we optimaal kunnen genieten van deze ruimte.

Wat ons voornamelijk opvalt is de staat van het gebouw. Als dit pand sinds 2003 niet meer gebruikt wordt, is het nog in opperbeste staat. Dit is vrij uniek. De meeste locaties die we reeds hebben bezocht zijn compleet getrashed of compleet ondergespoten met graffiti. Dat is bij Hotel Zehnpfund absoluut niet het geval.

De staat van het gebouw is misschien ook de reden dat er misschien toch nog toekomstplannen zijn om hier weer iets moois van te maken. In 2016 is het pand verkocht aan een bedrijf die hier een bejaardencentrum wil openen. De oorspronkelijke plannen zouden zijn om dit op korte termijn te realiseren. Al in 2021 zou het bejaardencentrum geopend moeten worden. Dat lijkt ons erg voorbarig. Hoewel de staat van het gebouw nog redelijk is, moet er nog ontzettend veel gebeuren. Ik juich het wel enorm toe dat men probeert nieuw leven in dergelijke panden te blazen. Hoe tof zou het zijn om over enkele jaren hier weer te staan en te kunnen zeggen: ‘Hier zijn wij binnen geweest toen het nog compleet vervallen was’?

In 2021 zou het voormalige hotel moeten zijn omgetoverd in een bejaardencentrum. Gaat dit ook echt gebeuren?

Eerder bezocht ik in het oosten van Duitsland ook een voormalig hotel. Deze is een aantal weken geleden helaas afgebroken.